‘Een boekenkast is zoiets als een wijnkelder. Daar pak je uit waar je die dag trek in hebt en net als wijn, kun je van boeken dus ook nooit genoeg hebben.” Ik weet niet precies wie dat heeft gezegd, maar ik ben het er helemaal mee eens (afgezien van het wijngedeelte dan, want dat drink ik eigenlijk niet). Zo heb ik best wat boeken in de kast staan die ik nog niet gelezen heb, ook al staan ze al jaren op de plank. Kringloopvondsten die ik niet kon achterlaten, die dikke pil die ik kocht in een opwelling of een stapeltje boeken dat ik inruilde voor mijn boekenbonnen… Je kent het vast. Soms lees ik een hoofdstuk en leg ik het weer weg. In maart pakte ik op goed geluk twee boeken uit de kast die er al aardig lang stonden en ik las ze beiden uit.

Still Life van Sarah Winman

Dit boek kocht ik van de boekenbonnen die ik kreeg van mijn vorige verjaardag (april 2023). Het stond dus al even in onze kast. Ik nam het mee naar Zweden (je ziet het boek op de bovenste foto op de piano in ons vakantiehuis liggen), maar toen pakte ik het niet op. Tot nu, dus! Ik had er zomaar zin in (dat is vast hoe een wijndrinker zich moet voelen).

Het verhaal begint op een avond in 1944 in Italië, waar een jonge Britse soldaat, Ulysses, en een 64-jarige Britse kunsthistorica, Evelyn, elkaar in het donker ontmoeten en met elkaar praten alsof ze elkaar al hun hele leven kennen. Hun wegen scheiden zich daarna en als lezer volg je ze de komende tien tot twintig jaar van hun leven.

Eerlijk gezegd moest ik in het begin even wennen aan de schrijfstijl. De interpunctie is niet zoals die normaal is (geen duidelijke aanhalingstekens bij dialoog bijvoorbeeld) en het heeft bijna datzelfde wat onder andere Virigina Woolf doet; de zogehete stream of conciousness. Een voordeel hiervan is dat er in een zin een heleboel kan gebeuren. Het verhaal kon binnen een paragraaf een hele andere wending krijgen, dus ik moest echt mijn aandacht erbij houden.

Dat gezegd hebbende; ik was verkocht toen ik eenmaal door het eerste hoofdstuk heen was. Dit verhaal ging zo’n andere kant op dan ik van tevoren verwachtte! Ik vind het zo knap als iemand zo’n rijk verhaal kan schrijven. Het zit zo vol met leven en bijzondere personages. Naast dat ik af en toe hard moest lachen, ontroerde het me ook echt. Dit is echt zo’n boek dat ik aan iedereen ga aanraden. Ik denk dat het bijvoorbeeld een heerlijk boek is voor tijdens de zomervakantie (zeker als je naar de Zuid-Europese zon gaat).

Sea of Tranquility van Emily St. John Mandel

Ook een boek dat ik vorig jaar voor mijn verjaardag kocht. Ik had haar boek Station Eleven gelezen en dat vond ik echt supergoed, dus deze gok durfde ik wel te wagen.

In ’Sea of Tranquility’ raken de levens van drie reizigers uit verschillende tijden met elkaar verbonden door een eigenaardig tafereel van vioolklanken in een donker bos. Hoe kan het dat ze allemaal dezelfde gebeurtenis hebben ervaren?

Mandels’ boeken zijn een interessante en fijne mix van sci-fi en dystopie, met een vleugje mysterie, maar nooit té vergezocht. Ze schrijft heel intiem, alsof ze mijn gedachten kan lezen, en ik moet vaak grinniken om haar rake observaties. Dit boek heeft me er toe verleid om op zoek te gaan naar haar andere boeken. Als die net zo fijn zijn dan kan ik niet wachten om daar ook in te duiken!