Deze week zetten we een “nieuwe” kast neer (oftewel: van mijn zusje, die ze in nog haar berging had staan), pakte ik de laatste dozen uit en maakte zo boekenlades! Je moet toch wat, met al die boeken. Op den duur wil ik mooie boekenkasten gaan maken, maar tot die tijd vind ik dit een prima oplossing.

Nog niet uitgelezen, maar wel in begonnen: Blue Sisters van Coco Mellors.

Ik kocht tulpen, mijn lievelings. ♥

Toet toet! Tara nam me mee naar het strand (#passengerprincess). Even met de voeten in de zee, kletsen in het zand en daarna lekker nog even op terras in het zonnetje met een 0,0 biertje.

Ook ging ik weer weer naar de kapper en ik kwam een stuk blonder terug. Je ziet het eigenlijk niet zo goed op deze slechte foto, want heb ‘m ook nog eens gemaakt na bovengenoemd strandbezoek, dus m’n haar zit nogal verwaaid. Maar weet je hoe moeilijk het is om een beetje een leuke foto van jezelf te maken? Ik vind het lastig!

In het weekend doken we samen met mijn schoonouders de tuin in en hebben we overal flink gesnoeid (en vervolgens alles door de hakselaar gehaald). Veel werk, maar het begint langzaam ergens op te lijken. Dit is uiteraard de voor-foto 😉 (Altijd als ik over “de tuin” begin voel ik me zo volwassen. Net zoals een hypotheek??)

Verder schreef ik veel van me af. Zowel op papier…

als digitaal. En daarom is dit blogje zo kort, want nu weet ik even niet meer wat ik allemaal moet schrijven. Ik wens jullie allemaal een fijne week. ♥

Liefs! x

Het heeft wel iets bijzonders om je leven bij te houden in fotootjes en korte tekstjes. De tijd vliegt er niet minder snel door, maar je staat wel wat beter stil bij het verstrijken van de maanden. Het is als het digitaal omslaan van een kalender.

Ik merk dat ik m’n leven ook iets meer romantiseer sinds ik weer foto’s en dagboekjes maak. Het voelt soms wat performative, maar tegelijkertijd denk ik: je moet toch zelf de slingers ophangen? Dus toen ik vorige week in de bus zat en door de straten van Oslo slingerde, omarmde ik het moment volledig door naar buiten te staren met in m’n oren de soundtrack van Lost in Translation (de ultieme achtergrondmuziek voor “overthinking your life on public transport”-momenten).

Bij deze sla ik de kalender dus (ietwat vroegtijdig) om naar de volgende maand. In februari deden we eigenlijk een heleboel! Zo leverden we onder andere de sleutel in van ons vorige huisje, zagen we de theatershow van Dan and Phil, vierden we mijn moeders verjaardag, gingen we voor een paar dagen naar Oslo, schreef ik een paar blogjes en scheen eindelijk de zon.

(meer…)

Ik sluit mijn laptop en blaas de kaars uit. Uit het raam zie ik de met huizen bezaaide vallei en heuvels van Oslo, met daarboven Venus en nog duizenden andere sterren. Voordat ik naar bed ga besluit ik toch nog even naar buiten te stappen, de veranda op. Waarom niet?

Terwijl de stad aan mijn voeten ligt moet ik opeens denken aan een uitzicht van tien jaar geleden. We reden over Route 76 op IJsland, langs kliffen en besneeuwde bergtoppen en door zulke smalle tunnels dat je er maar met één auto tegelijk doorheen kon rijden. Om de tien minuten zetten we de auto aan de kant. We konden er niet over uit hoe prachtig alles was.

Ik durf niet te zeggen hoeveel keer we al gestopt waren. Voor mij strekte zich een gebergte uit met daarboven het mooiste zonlicht dat ik ooit had gezien. Als ik in een hemel zou geloven, dan zou ik denken dat hij daar de aarde raakte. De wereld, mijn wereld, voelde gigantisch, daar op dat noordelijke stukje in de Atlantische Oceaan.

In de jaren die volgden kromp ik. Niet direct, en niet alles in één keer, maar geleidelijk. Steeds een beetje meer. Misschien wel het allermoeilijkst is dat het je wijsmaakt dat het je eigen schuld is. Of dat je er op z’n minst zelf iets aan zou moeten kunnen doen. Het zorgt ervoor dat je zelf blijft aanmodderen, in de loopgraven van je geest. Voordat je het doorhebt is je wereld zo klein geworden dat er enkel een donker hoekje in je psyche is overgebleven, ter grootte van een postzegel.

Ik trek het plaid wat strakker om me heen. Met mijn mond blaas ik wolkjes, terwijl ik uitkijk over de sprankelende lichtjes in het fjord. Wolkje voor wolkje leer ik mezelf weer beter kennen. Ik vertrouw mezelf zachtjes toe dat ik mij zo ontzettend heb gemist.

Ik besluit een filmpje te maken van het uitzicht. Op het allerlaatste moment draai ik de camera toch nog even om. Ik moet lachen wanneer ik mijn glimmende hoofd zie, dat ik even daarvoor riant heb ingesmeerd met vettige nachtcrème. Het maakt me niets uit. Ik ben er (nog). Ik zoek een fijn muziekje uit, schrijf er een zweverig tekstje bij en wens iedereen op Instagram een goede nacht.

Als ik even later naast het warme lichaam van mijn lief kruip voel ik de woorden bijna door mijn aderen stromen. Het is alsof mijn vingertoppen tintelen en de synapsen in mijn hersenen ontbranden als kanonschoten. Naast mij is hij diep in slaap. Ik hoor het aan zijn ademritme. Het zal een uur duren voordat mijn hoofd stopt met het formuleren van zinnen en ideeën en gedachten en verhalen – en ik hem langzaam volg.

Vanmorgen werd ik wakker met wat meer activiteit in m’n Instagram DM’s dan normaal. Je bent gewaarschuwd: ik ga nu even fangirlen en mezelf lichtelijk voor schut zetten, maar goed, laten we niet doen alsof je me überhaupt nog hoog had zitten (je weet immers dat ik mijn therapiesessies wel eens oefen onder de douche). Ik had gisteren namelijk voor misschien wel het allereerst in m’n digitale leven een reactie geplaatst op een reel én een YouTuber getagged in een story. En ze hebben allemaal gereageerd!!!!! (Oké, oké, een hartje is misschien niet echt reageren, maar ik vind dat het telt). Dat was toch wel het hoogtepunt van m’n week, hoor.

Ik kom nog uit het tijdperk waarin het zeer afgeraden werd om je eigen naam te gebruiken op het internet. Als iemand al een foto postte dan kon je er waarschijnlijk niet zoveel aan herleiden. En mocht je iemand in het wild tegenkomen en die persoon op de een of andere manier toch herkennen, dan hield je respectvol afstand. Het was een soort onuitgesproken etiquette.

Ik ben welgeteld één keer “herkend” in al die tijd dat ik geblogd heb en die persoon stuurde me achteraf pas een berichtje dat ze me had gezien. Die keer dat ik zelf een van mijn favoriete Zweedse blogsters over straat zag flaneren heb ik haar slechts, heel stiekem, vanaf een afstandje staan bewonderen. Wellicht is dat de reden dat ik de grens tussen maker en kijker/lezer wellicht ook nu nog te streng voor ogen houd? Misschien ben ik simpelweg… oud?

Het is deels respect, maar (laten we eerlijk zijn) ook wel een stukje sociaal ongemak. Als ik Stevie Nicks in de lokale supermarkt zou tegenkomen, dan zou ik (mega-fan) haar niet aanspreken. Wat moet je ook eigenlijk zeggen? “Ooooh Stevie, ik hou van je muziek! En wat leuk dat je je tamboerijn hebt meegenomen!”?! Ik weet misschien een heleboel over haar, maar zij kent mij immers helemaal niet. Tegenwoordig hebben ze daar een mooi woord voor: parasocial.

“Parasocial interaction refers to a kind of psychological relationship experienced by an audience in their mediated encounters with performers in the mass media, particularly on television and online platforms”.

Ook deze millennial kan niet ontkennen dat ze parasociale relaties heeft. Ik wijs je graag op bovenstaande voorbeelden. En waarom ik het zo ontzettend leuk vond dat ze op mij reageerden? Ik weet het eigenlijk niet zo goed! Ik heb niet de illusie dat ze nu weten wie ik ben en ik weet natuurlijk ook wel dat zij het na één seconde weer vergeten waren, maar toch! Ik volg deze YouTubers al meer dan tien jaar en het idee dat ze mijn reacties (die bedoeld waren om ze een positief gevoel te geven) hebben gezien is gewoon leuk. Parasocial of niet, dat maakt mij blijkbaar niet zoveel uit.

Heb jij wel eens iemand ontmoet die je bewonderde, maar die jou niet kende? Of een online interactie gehad met zo’n persoon? Wat vond jij ervan? Ben benieuwd!

(O ja, en bedankt voor al jullie hartjes! ZO LEUK! En op deze Valentijsdag ook speciaal een hartje voor jou: ♥)

Ik ben te cynisch voor het dagelijks bijhouden van dankbaarheidslijstjes (ieder z’n ding), maar soms kan het best fijn zijn om je leven wat te romantiseren! Een fotodagboekje helpt daar enorm bij.

Lees verder ♥

Mijn laatste draft die ik hier schreef was van oktober 2024 en dat is echt exemplarisch voor hoe de afgelopen maanden zijn geweest. Ik heb het gevoel alsof ik al die tijd onder een stolp leefde. ’s Ochtends ging mijn wekker en de rest van de dag zette ik de ene voet voor de ander, maar daar hield het dan ook bij op.

Waar ik me negen van de tien keer verbaas over de voortvliegende tijd, weet ik nu wel waar deze naartoe is gegaan: de verbouwing, de verhuizing en het ziekenhuis. Ik wil niet zo’n irritante geheimzinnige blogger zijn die alleen in vage termen over medische perikelen schrijft, maar turns out dat het niet voor niets een subgenre is. Ik weet gewoon oprecht nog even niet wat ik er wel of niet over wil schrijven. Het gaat gelukkig wel weer een stuk beter. Bovenal ben ik blij dat ik nu weet: ik ben niet gek. Het zat niet tussen mijn oren. Je wil niet weten wat voor een opluchting dat is.

Inmiddels is er ontzettend veel veranderd. Ik schrijf dit op een nieuw bed, in een nieuw huis. Ook mijn binnenkant voelt nieuw. En onwennig. Maar nu ik weet dat er een alternatief is, wil ik niet meer terug.

Bijna twee weken binnenzitten met zware griep (ja, ook ik moest er net zoals de helft van Nederland aan geloven) heeft er bovendien voor gezorgd dat ik nu een sterk gevoel heb van naar buiten willen, alles willen beleven en zien en voelen. Het is vast fantasie, maar tijdens mijn wandelingetje langs de zee van gisteren dacht ik het voorjaar al te kunnen ruiken. De stolp vertoont barstjes en voor iedereen die bekend is met het glazen instrument weet: dat is een goed teken.

In plaats van reflecteren wilde ik voor vandaag gewoon even luchtig schrijven. Is half gelukt, maar hey, nooit te laat, toch? Hier dus nog een post over de afgelopen maanden en dan ook vooral januari, de maand die eeuwig leek te duren. Het vragenlijstje plukte ik van Flora’s blog.

How was January?
Het was een gekke lange maand. We verhuisden, ik moest dus allerlei medische onderzoekjes doen en medicatie slikken, had flink de griep, we installeerden de vaatwasser (zie foto!), kochten een nieuw bed, en sloten de maand af met een boekpresentatie van vriendinnetje Eline (van Wieren).

Tv of the month?
Ik keek Black Doves (tip!), Somebody Somewhere (tip!) en ook alle seizoenen van Downton Abbey (lang leve de griep). Wat is dat toch een heerlijke serie. Alle ellende die Anna en Bates doormaken is op een gegeven moment wel een beetje torture p*rn van het niveau Handmaids Tale, maar als je dat af en toe doorspoelt is het verder heerlijke escapisme. Lekker zwijmelen bij Mary en Matthew, zucht (ja, dan ben ik echt een bakvis).

Job of the month?
Van jobbar was deze maand niet veel sprake; ik zit in de ziektewet en ben vooral aan het herstellen. Wel begint het te kriebelen om weer wat te gaan doen, want mijn brein zit niet graag stil. Nu alleen het lichaam nog 😉

Music of the month?
Eerlijk gezegd heb ik erg weinig muziek geluisterd. Als ik douche dan gaat wel eens de muziek aan. Dit keer is dat vooral het album van Tyla. Ik weet dat ik een tatta ben, maar ik wil soms ook wel eens doen alsof ik kan dansen.

Look of the month?
I’m a feminist but, ik viel door alle medische ellende een kledingmaat af en opeens zaten mijn broeken weer een stuk lekkerder. Geluk bij een ongeluk (al mag er nu niks meer af hoor, dank u). Hier kan ik overigens een heel essay over schrijven (waarom vind ik het in godsnaam fijn om gewicht te verliezen?), maar voor nu kan ik het samenvatten met you wouldn’t last an hour in the asylum where they raised me.

Daarnaast ging ik voor eerst in 10 jaar weer eens naar de kapper. Blij met het resultaat, maar aan dat gepraat rond mijn hoofd kan ik toch slecht wennen. Is het heel asociaal om van te voren te vragen of er niet gepraat kan worden? Ja he?

Movie of the month
Technisch gezien zag ik deze in december, maar ik wil ‘m toch nog even noemen: The Outrun met Saoirse Ronan. Wat een prachtige film! Het gaat over Rona, een jonge vrouw die teruggaat naar haar geboorteplaats, de Schotse Orkney Islands, om te helen. Heel indrukwekkend en ontzettend mooi gemaakt. We kennen vast allemaal wel het gevoel dat je jezelf helemaal wilt terugtrekken. Maar hoever kun je van je problemen wegrennen en heel je wel echt als je jezelf afzondert van de rest van de wereld?

Book of the month
Heb weer bak-ken met fanfiction gelezen (soms heb je gewoon zin in vette cake) en ook las ik The Familiar van Leigh Bardugo. “In a shabby house in the new capital of Madrid, a lowly kitchen scullion hides a gift for little miracles. But when her employer discovers Luzia Cotado’s secret talent, she demands Luzia use her illusions to win over the royal court.”

Volgende op het program is natuurlijk Popcorn donut kaassouffle van Eline en daarna Onyx Storm van Rebecca Yarros! Tot nu toe de enige TikTok hype die ik begrijp.

(Iemand interesse in een lijst van mijn favoriete fan fics? Het is natuurlijk een beetje beschamend om toe te geven dat ik dat zoveel lees, maar een slechte gezondheid zet eigenlijk wel alles in perspectief, dus eerlijk gezegd: idgaf anymore).

Wish for the coming month?
ZON! En genoeg energie om weer van die bank af te komen.

Liefs! x