Heb je de nieuwe van Tove Ditlevsen al in de winkel gespot? Ok, nieuw is het boek natuurlijk niet, want de Deense schrijfster Tove Ditlevsen is helaas al heel wat jaartjes overleden, maar het is wel een nieuwe Nederlandse vertaling. Uitgeverij Das Mag gaf eerder in 2020 ook haar welbekende Kopenhagen-trilogie uit (een van mijn favorieten van dat jaar!) en komt nu dus met deze uitgave van Vilhelms Kamer. Tijdens ons bezoek aan de boekhandel vorige week nam m’n vriend ‘m mee. Ik kan niet wachten om snel weer even haar wereld in te duiken.
Ik ben altijd op zoek naar nieuwe lekkere recepten en vandaag deel ik graag deze met jullie: de Smashed Potato Salad van Pick Up Limes. Erg lekker, makkelijk én een tikkeltje verslavend. Verder heb ik daar niets aan toe te voegen, behalve dat ik je heb gewaarschuwd…
Deze tip is indirect van mijn vriend, want door hem ben ik op dit Youtube-kanaal beland. Ed Pratt, een beleefde bebrilde Brit, besloot vorig jaar de rivier de Thames te volgen, vanaf de bron tot aan de zee. Hij filmde zijn avontuur en maakte er deze docu van, bestaande uit meerdere afleveringen. Geen idee waarom ik het leuk vind om 50 minuten lang naar een man te kijken die in een wetsuit door een rivier banjert, maar het weet me toch te boeien. Deze show had niet misstaan op Omroep MAX (voor de niet-Nederlanders onder ons: dat is is een Nederlandse tv-zender met een wat oudere doelgroep) en dat is een compliment. Fijne slow-tv!
Waarschijnlijk ken je haar al, maar mocht dat niet zo zijn, dan attendeer ik je graag op Doechii. Ik kwam haar op het spoor nadat ze vorige week een Grammy won voor beste rap-album van het jaar. Achteraf was ze me al eerder opgevallen, want ik had het nummer Denial is a River vaak op de radio gehoord zonder te weten dat zij het was. Erg tof! Ik zal niet gaan doen alsof ik verstand heb van rapmuziek of hiphop, dus mocht je meer over haar willen lezen, klik dan door naar dit artikel van The Guardian.
De oplettende kijker was het misschien al opgevallen dat ik onderaan mijn posts nu een hartjes icoon heb staan. I need validation! Nee, ok, dat niet per se, maar ik vind het wel heel leuk om te weten of iemand mijn stukjes überhaupt leest. Ik ben zelf erg slecht in het achterlaten van reacties, maar ik druk altijd op de like-button als die er is, dus dit leek me een goed alternatief. Mocht je het stukje leuk vinden, dan kun je dus op het hartje drukken. Niet verplicht, uiteraard, maar weet dat ik het altijd supertof vind om iets van je te horen!
Een belangrijk onderdeel van de psychologenopleiding bestaat uit het leren stellen van de vraag “Hoe gaat het met je?”. Welke intonatie moet je gebruiken, moet je lachen of heel ernstig kijken en wat moet je doen als je cliënt vervolgens een stilte laat vallen? Deze informatie heb ik natuurlijk niet uit betrouwbare bron, maar baseer ik op mijn eigen ervaringen. Iedere keer krijg ik namelijk weer diezelfde vervelende vraag.
Jarenlang heb ik voor iedere therapiesessie geprobeerd alvast een antwoord te bedenken. Dan stond ik ’s ochtends onder de douche heel hard na te denken en te oefenen wat ik zou zeggen. Nu spreek ik mezelf onder de waterstralen vermanend toe, doe nou maar normaal, en daag ik mezelf uit het ter plekke te mogen bepalen.
Eigenlijk is het de kunst om de vraag met een omweg te beantwoorden, zodat je nooit écht antwoord hoeft te geven en er vanzelf een soort van gesprek ontstaat. Kortom: wees even een witte man met een podcast. Zo omzeil je ook het ongemakkelijke gevoel dat je krijgt omdat je niet de wedervraag mag stellen (hoe nieuwsgierig je ook bent).
‘Hm, ja nou, ik was aan het nadenken over een vraag voor de internist. En eigenlijk vooral over hoe ik die moet formuleren. Want ik vraag me af of ik nog wel echt ziek ben? Want als je een ziekte hebt en een medicijn neemt, dat ervoor zorgt dat je lichaam weer goed werkt en je symptomen zo goed als verdwijnen zolang je het slikt, ben je dan nog wel echt ziek? Moet ik dan niet gewoon alles weer kunnen? Hoe weet ik dat ik het niet als excuus gebruik om te mogen rusten of om geen dingen te doen die ik niet wil doen?’
Mijn psychologe kijkt me aan. Ze draagt twee zilveren ringen: één in haar neusvleugel en één aan haar hand.
‘Het klinkt alsof je op zoek bent naar zekerheid. En alsof je weer van alles van jezelf moet.’
Even ben ik stil. Als ik eerlijk ben hoorde ik het mezelf ook al zeggen.
‘Vergeet niet dat je op dit moment met meerdere behandelingen bezig bent. Niet alleen daar, maar ook bij ons.’
Ik antwoord dat ik soms vergeet dat ik ziek ben. Ik lach schamper.
Als de woorden mijn mond uit zijn, ben ik er zelf een beetje door verbaasd. Hoe kan ik dat nou vergeten? Zo dom ben ik toch niet? We praten over de discrepantie tussen onderbuikgevoel en het hoofd, over jezelf nuttig willen maken, maar jezelf ook rust kunnen gunnen. En wanneer weet je of je moet rusten of juist even naar buiten moet gaan? Zou een signaleringsplan soms wat zijn?
Aan het eind van de sessie stap ik naar buiten. Ik irriteer me aan het affiche met spelfout en de slechte grammatica dat boven de koffiecorner hangt. Eenmaal thuis zet ik mezelf maar weer op die bank. Af en toe sta ik op voor een kopje thee, het uitruimen van de vaatwasser (heerlijk om die zin na al die jaren afwassen te kunnen schrijven) of om in die ontplofte kamer een verhuisdoos uit pakken. En op de bank speel ik Crash Bandicoot, kijk ik naar sprankelende levens op Youtube, scroll ik door Pinterest (heerlijke manier om jezelf de illusie aan te praten dat het leven volkomen maakbaar is) en vul ik maar weer eens een meme in op Instagram.
Ook spreek ik mezelf streng en dan weer liefdevol toe als ik het weer eens volkomen zat ben. De strenge kant wordt het best samengevat door Natasha van seizoen 8 (2007!) van America’s Next Top Model die zegt “I just want to tell you that some people have war in their countries.” (Of, als je een al even gedateerde referentie die mijn leeftijd verraadt zoekt; de aflevering waarin Kim Kardashian haar diamanten oorbel in de oceaan laat vallen en haar zus Kourtney verzucht ‘Kim, there’s people that are dying,‘). Want wat heb ik nou eigenlijk te zeuren? Doe niet zo stom!
Bij nadere inspectie moet ik toegeven dat de zogenaamd liefdevolle kant er eigenlijk aardig op lijkt. Die zegt namelijk dat het allemaal wel goedkomt en dat het nog veel erger had gekund. Je gaat immers niet dood! Althans, nog niet. (Dus zeur niet).
Ergens weet ik natuurlijk wel dat de gezondste gedachte (de gezonde volwassene, kots) zou zijn dat ik het gewoon moet accepteren en erop moet vertrouwen dat het vanzelf losloopt. Zet jezelf niet onder druk, vergelijk je situatie niet met die van anderen en probeer in de tussentijd goed voor jezelf te zorgen. Klinkt eigenlijk verdacht veel als “heb gewoon geduld”, hé? Ja, dat heb ik dus niet.
Maar goed, om die vraag nou eindelijk eens te beantwoorden: vandaag gaat het best ok.
Ik ben te cynisch voor het dagelijks bijhouden van dankbaarheidslijstjes (ieder z’n ding), maar soms kan het best fijn zijn om je leven wat te romantiseren! Een fotodagboekje helpt daar enorm bij.
Mijn laatste draft die ik hier schreef was van oktober 2024 en dat is echt exemplarisch voor hoe de afgelopen maanden zijn geweest. Ik heb het gevoel alsof ik al die tijd onder een stolp leefde. ’s Ochtends ging mijn wekker en de rest van de dag zette ik de ene voet voor de ander, maar daar hield het dan ook bij op.
Waar ik me negen van de tien keer verbaas over de voortvliegende tijd, weet ik nu wel waar deze naartoe is gegaan: de verbouwing, de verhuizing en het ziekenhuis. Ik wil niet zo’n irritante geheimzinnige blogger zijn die alleen in vage termen over medische perikelen schrijft, maar turns out dat het niet voor niets een subgenre is. Ik weet gewoon oprecht nog even niet wat ik er wel of niet over wil schrijven. Het gaat gelukkig wel weer een stuk beter. Bovenal ben ik blij dat ik nu weet: ik ben niet gek. Het zat niet tussen mijn oren. Je wil niet weten wat voor een opluchting dat is.
Inmiddels is er ontzettend veel veranderd. Ik schrijf dit op een nieuw bed, in een nieuw huis. Ook mijn binnenkant voelt nieuw. En onwennig. Maar nu ik weet dat er een alternatief is, wil ik niet meer terug.
Bijna twee weken binnenzitten met zware griep (ja, ook ik moest er net zoals de helft van Nederland aan geloven) heeft er bovendien voor gezorgd dat ik nu een sterk gevoel heb van naar buiten willen, alles willen beleven en zien en voelen. Het is vast fantasie, maar tijdens mijn wandelingetje langs de zee van gisteren dacht ik het voorjaar al te kunnen ruiken. De stolp vertoont barstjes en voor iedereen die bekend is met het glazen instrument weet: dat is een goed teken.
In plaats van reflecteren wilde ik voor vandaag gewoon even luchtig schrijven. Is half gelukt, maar hey, nooit te laat, toch? Hier dus nog een post over de afgelopen maanden en dan ook vooral januari, de maand die eeuwig leek te duren. Het vragenlijstje plukte ik van Flora’s blog.
How was January? Het was een gekke lange maand. We verhuisden, ik moest dus allerlei medische onderzoekjes doen en medicatie slikken, had flink de griep, we installeerden de vaatwasser (zie foto!), kochten een nieuw bed, en sloten de maand af met een boekpresentatie van vriendinnetje Eline (van Wieren).
Tv of the month? Ik keek Black Doves (tip!), Somebody Somewhere (tip!) en ook alle seizoenen van Downton Abbey (lang leve de griep). Wat is dat toch een heerlijke serie. Alle ellende die Anna en Bates doormaken is op een gegeven moment wel een beetje torture p*rn van het niveau Handmaids Tale, maar als je dat af en toe doorspoelt is het verder heerlijke escapisme. Lekker zwijmelen bij Mary en Matthew, zucht (ja, dan ben ik echt een bakvis).
Job of the month? Van jobbar was deze maand niet veel sprake; ik zit in de ziektewet en ben vooral aan het herstellen. Wel begint het te kriebelen om weer wat te gaan doen, want mijn brein zit niet graag stil. Nu alleen het lichaam nog 😉
Music of the month? Eerlijk gezegd heb ik erg weinig muziek geluisterd. Als ik douche dan gaat wel eens de muziek aan. Dit keer is dat vooral het album van Tyla. Ik weet dat ik een tatta ben, maar ik wil soms ook wel eens doen alsof ik kan dansen. Look of the month? I’m a feminist but, ik viel door alle medische ellende een kledingmaat af en opeens zaten mijn broeken weer een stuk lekkerder. Geluk bij een ongeluk (al mag er nu niks meer af hoor, dank u). Hier kan ik overigens een heel essay over schrijven (waarom vind ik het in godsnaam fijn om gewicht te verliezen?), maar voor nu kan ik het samenvatten met you wouldn’t last an hour in the asylum where they raised me.
Daarnaast ging ik voor eerst in 10 jaar weer eens naar de kapper. Blij met het resultaat, maar aan dat gepraat rond mijn hoofd kan ik toch slecht wennen. Is het heel asociaal om van te voren te vragen of er niet gepraat kan worden? Ja he?
Movie of the month Technisch gezien zag ik deze in december, maar ik wil ‘m toch nog even noemen: The Outrun met Saoirse Ronan. Wat een prachtige film! Het gaat over Rona, een jonge vrouw die teruggaat naar haar geboorteplaats, de Schotse Orkney Islands, om te helen. Heel indrukwekkend en ontzettend mooi gemaakt. We kennen vast allemaal wel het gevoel dat je jezelf helemaal wilt terugtrekken. Maar hoever kun je van je problemen wegrennen en heel je wel echt als je jezelf afzondert van de rest van de wereld? Book of the month Heb weer bak-ken met fanfiction gelezen (soms heb je gewoon zin in vette cake) en ook las ik The Familiar van Leigh Bardugo. “In a shabby house in the new capital of Madrid, a lowly kitchen scullion hides a gift for little miracles. But when her employer discovers Luzia Cotado’s secret talent, she demands Luzia use her illusions to win over the royal court.”
Volgende op het program is natuurlijk Popcorn donut kaassouffle van Eline en daarna Onyx Storm van Rebecca Yarros! Tot nu toe de enige TikTok hype die ik begrijp.
(Iemand interesse in een lijst van mijn favoriete fan fics? Het is natuurlijk een beetje beschamend om toe te geven dat ik dat zoveel lees, maar een slechte gezondheid zet eigenlijk wel alles in perspectief, dus eerlijk gezegd: idgaf anymore).
Wish for the coming month? ZON! En genoeg energie om weer van die bank af te komen.
Een zomervakantie is voor mij niet compleet zonder een stapel boeken. Ik neem er vaak een stuk of vijf tot tien mee (hey, je weet maar nooit in welk boek je zin hebt) en eenmaal op vakantie kan ik het vaak niet laten om er ook nog wat te kopen. Vooral als ik wat juweeltjes in de tweedehands boekhandel vind!
Wat ik wel jammer vind is dat iedere boekenwinkel inmiddels een beetje op elkaar begint te lijken. Ook in het buitenland heb je nu in bijna iedere (grote) boekhandel een YA afdeling, met precies dezelfde boeken. Ergens is het ook wel handig (ik wilde bijvoorbeeld heel graag het tweede deel van de Fourth Wing serie lezen en dat hadden ze dus gewoon), maar soms voelt het weinig inspirerend. Wat vinden jullie? Misschien kom ik gewoon niet in de juiste boekhandels, dat kan natuurlijk ook.
Ik ben trouwens erg laat met deze post, maar hij stond nog in mijn drafts en ik dacht; wie weet vind iemand het boeiend. Ik ben een beetje afwezig de laatste tijd, maar dat komt omdat ik het gewoon erg druk heben het dan fijner is om in een boek te verdwijnen of Dua Lipa choreo te doen onder de douche, dan achter mijn laptop te kruipen.Leuk dat je (toch nog) meeleest!
Fourth Wing (en Iron Flame) – Rebecca Yarros
Funny Story is een an opposites-attract love story between two jilted lovers. After Daphne’s fiance runs away with his friend Petra, she is desperately broke and in need of a roommate. Her best bet? Another newly single person—aka Petra’s ex, Miles. As expected, witty banter and shenanigans ensue.
– Reader’s Digest (rd.com)
Deze boeken zijn niet voor niets groot op TikTok, want ze zijn best wel verslavend. Het zijn dikke pillen en echte page turners voor liefhebbers van fantasy. Leest lekker weg en er gebeurt ontzettend veel! Je moet blijven opletten, want voor je het weet is een personage van een richel gedonderd of door een draak geroosterd. Ik had nooit gedacht dat pratende draken in een boek me zouden kunnen boeien, maar Rebecca Yarros krijgt het voor elkaar! Geen klassiekers per se, maar ik heb me heerlijk vermaakt.
Funny story – Emily Henry
Funny Story is een an opposites-attract love story between two jilted lovers. After Daphne’s fiance runs away with his friend Petra, she is desperately broke and in need of a roommate. Her best bet? Another newly single person—aka Petra’s ex, Miles. As expected, witty banter and shenanigans ensue.
– Reader’s Digest (rd.com)
Ben je op zoek naar een romcom in boekvorm? Lees dan eens de boeken van Emily Henry! Je weet precies hoe de boeken eindigen en je verstand heb je dus niet nodig. Heerlijk voor op het strand.
The Guest – Emma Cline
A con artist is stranded in Long Island after her rich boyfriend breaks up with her, needing to make ends meet before she crashes his Labor Day party to try and win him back.
– Goodreads.com
Jaren geleden las ik het boek The Girls van Emma Cline en dat vond ik heel erg goed. Toen ik dit boek zag liggen in de boekhandel leek het me dan ook een veilige aankoop, maar helaas vond ik het erg tegenvallen. Het is goed geschreven en het concept begrijp ik, maar het kon me gewoon totaal niet boeien. Wellicht is dit zo’n boek dat ik over tien jaar nog eens herlees en dat het me dan wel raakt, maar nu deed het me helemaal niets. Wat mij betreft kun je deze overslaan. Neem mijn woord er echter niet voor aan, want ik weet dat anderen lyrisch zijn over dit boek!
Atalanta – Jennifer Saint
From the beloved, bestselling author of Elektra and Ariadne, a reimagining of the myth of Atalanta, a fierce huntress raised by bears and the only woman in the world’s most famous band of heroes, the Argonauts. Full of joy, passion, and adventure, Atalanta is the story of a woman who refuses to be contained. Jennifer Saint places Atalanta in the pantheon of the greatest heroes in Greek mythology, where she belongs.
– Uitgever
Ik ben een sucker voor hervertellingen van Griekse mythes en dit boek vond ik ook weer fan-tas-tisch. Vijf sterren, give this woman the Nobel Peace Price, i want to be burried with this, etc etc.
Next op mijn lijstje: Intermezzo van Sally Rooney. Heb jij nog een goed boek gelezen, deze zomer? Ik hoor het graag! ♡
De zomervakantie voor 2024 zit er op! Inmiddels ben ik zelfs alweer klaar met mijn tweede werkweek. Gelukkig is het vandaag nog heerlijk weer (en is het mijn vrije dag), dus het zomergevoel is nog niet voorbij.
Vandaag wilde ik wat plaatjes en tips delen van onze vakantie naar Denemarken. We hebben het echt heerlijk gehad! Twee weken lang hadden we fantastisch weer, wat natuurlijk ook enorm heeft geholpen. In Scandinavië is mooi weer nooit een garantie, dus we hebben superveel geluk gehad. Het voelde daardoor ook echt als een ouderwetse zomerse zomervakantie.
Zoals ik al schreef zijn we twee weken weggeweest. Ik ga jullie dan ook niet vervelen met een verslag van iedere vakantiedag, want dan wordt het een erg lang verhaal. Het leek me leuker om wat hoogtepuntjes op te schrijven. Mocht je zelf ooit een vakantie in Denemarken overwegen, dan heb je daar misschien ook iets aan. Overigens wil ik er even bij zeggen dat dit onze eerste echte vakantie in Denemarken was, dus een expert ben ik verre van!
Ons huisje stond in Vejby Strand, op het eiland Sjaelland (Zeeland), ongeveer een uurtje ten noorden van Kopenhagen. Het was er heerlijk rustig en het had een prachtige tuin. Wat een vondst! Van daaruit zijn we iedere dag op pad gegaan. Naar het strand bijvoorbeeld of naar één van de dorpjes/stadjes in de buurt. Ook zijn we naar Kopenhagen geweest én hebben we een dagje de veerboot naar Zweden gepakt.
Doel van de vakantie was vooral om even helemaal tot rust te komen. Allebei waren we best moe van werk, de verbouwing en alles er omheen. We hebben dus prioriteit gegeven aan uitrusten, op het strand en in de tuin. De meeste dagen deden we in de ochtend na het ontbijt een work-out en gingen we daarna richting een dorpje of stadje, lunchten we daar en lagen we in de middag op een strand in de buurt (of in de tuin) met een boek. ’s Avonds kookten we zelf, liepen we nog een rondje, haalden we soms een ijsje, en dan lagen we rond tien uur lekker op bed. Een kalme vakantie dus. Spreekt dat je aan? Dan komen hier mijn tips!
Het was een spontaan idee: iedere avond een film kijken. Ik deed het al een tijdje niet meer. Vaak was ik te moe (het gemak van doelloos surfen op YouTube lonkte onweerstaanbaar) of raakte ik op de streamingsdiensten verstrikt in de wirwar van keuzes. En het was ook al even geleden dat ik ergens 90 minuten mijn volle aandacht bij had kunnen houden. Is het niet bizar dat je tijdens het kijken van tv óók nog een andere vorm van prikkels zoekt door gedachteloos te scrollen op je telefoon?
Maar nu, met de vrijheid van de vakantie voor me uitgestrekt, had ik werkelijk geen enkel geldig excuus meer om de films, die al zo lang op mijn lijstje stonden, eindelijk te gaan kijken. En misschien, dacht ik hoopvol, zou dit me helpen om mijn rusteloze geest te temmen.
(Lezer, dat bleek natuurlijk ijdele hoop).
De afgelopen week keek ik zeven films en mijn geest stuitert nog net zoals voorheen. Máár ik vinkte wel twee films af van mijn lijstje en voelde me weer even zeventien, de tijd waarin ik het verdwijnen in een film zo ontzettend fijn vond.
(Laatst las ik ergens dat je tijdens je volwassenheid je uiterste best doet om weer terug te keren naar de dingen die je zo fijn vond tijdens je jeugd. Ik denk dat er een kern van waarheid in zit.)
Deze films keek ik, gerangschikt op favoriet:
7. Meet Cute
In Meet Cute ontdekt Sheila (Kaley Cuoco) een manier om haar date met Gary (Pete Davidson) steeds weer opnieuw te kunnen beleven. Ze gaat honderden keren terug in de tijd, met als doel om de toekomst te veranderen, maar dit gaat natuurlijk helemaal mis. Deze film is een gekke mix tussen 50 First Dates, About Time en Eternal Sunshine and the Spotless Mind, maar weet eigenlijk niet hetzelfde niveau te bereiken. Nergens gaat het echt de diepte in (al proberen ze het wel) en eigenlijk vond ik het ook nergens écht grappig. En ik snap ook niet wat iedereen zo leuk vind aan Pete Davidson, want die heeft in deze film echt het charisma van een vaatdoek. Wat mij betreft kun je deze overslaan.
6. Space Cadet
Ok, ok, hear me out. Deze film vond ik héél leuk, ook al sloeg het helemaal nergens op. Hij staat op nummer zes, omdat ik onderstaande films eigenlijk niet met goed fatsoen lager op de ladder kon plaatsen, maar dat wil dus niet zeggen dat ik ‘m slecht vond. Space Cadet gaat over Rex, een party girl uit Florida, die min of meer per ongeluk in het trainingsprogramma voor astronauten terechtkomt. Er gebeuren vervolgens allerlei dingen die helemaal niet kunnen, maar vermakelijk is het wel. Gewoon een fijne film voor als je niet wilt nadenken.
5. Shortcomings
Shortcomings is een verfilming van het gelijknamige graphic novel en ontdekte ik per toeval.Het gaat over filmmaker Ben dit een beetje moeite heeft met volwassen worden. Pretentieus, duikt graag in de slachtofferrol en laat volgens mij z’n was gewoon nog door z’n moeder doen (bij wijze van spreken). Zo’n figuur. Je begrijpt het wel als zijn vriendin ‘m dumpt. Ben begrijpt het echter niet en gaat op onderzoek uit. Pluspunten: mooi gefilmd, charmante acteurs en grappige dialogen.
4. Spin me round
Aubrey Plaza? Count me in. In Spin me Round zien we hoe restaurantmanager Amber (Alison Brie) op haar werk wordt uitgekozen voor een speciaal trainingsprogramma in Italië. Eenmaal aangekomen gebeuren er vreemde dingen. Aubrey Plaza speelt de de assistente van de wat bijzondere CEO van de restaurantketen. De film was grappiger dan verwacht, maar ook vreemder. Ik wist na afloop niet zo goed wat ik er van moest vinden, maar ik ben wel de hele tijd vermaakt, dus…
3. Good Grief
Deze film werd geschreven en geregisseerd door Dan Levy (ik ken hem vooral van de serie Schitt’s Creek). Aan het begin van het verhaal zien we hoe Marc (Dan Levy) zijn partner verliest. Hoe ga je met zoiets om? Gelukkig zijn er vrienden om hem te helpen. Een lieve en grappige film. Pluspunten voor de mooie scenes in Parijs (en sowieso de prachtige interieurs!).
2. May December
Bij het zien van bovenstaande foto krijg ik vanzelf weer de kriebels. Dat onheilspellende gevoel had ik eigenlijk de hele film. In May December speelt Natalie Portman de actrice Elizabeth Berry, die voor een rol op bezoek gaat bij Gracie (Julianne Moore) en Joe (Charles Melton). Gracie en Joe hadden een affaire toen Joe nog maar 13 jaar was, en Gracie al 36. Het was een groot schandaal, waarvoor Gracie ook in de gevangenis heeft gezeten. Inmiddels zijn ze getrouwd, hebben ze kinderen en lijken ze gelukkig. Maar is dat echt zo? Drie ijzersterkte acteurs zorgen er voor dat deze film onder je huid kruipt.
1. Past Lives
Op nummer één staat Past Lives. Een film die ik al heel lang wilde zien en net zo mooi bleek te zijn als dat ik dacht (of misschien nog wel mooier). Nora en Hae Sung, twee jeugdvrienden, verliezen elkaar uit het oog als Nora’s familie uit Zuid-Korea naar Amerika emigreert. Tientallen jaren later worden ze herenigd, maar allebei hebben ze inmiddels al een heel leven geleid. Deze film gaat over de liefde en de keuzes die een leven bepalen. Aan het eind van de film brak mijn hart een beetje. Deze wil je zien! ♥
(dit is een oude foto, mijn haar is niet meer zo lang en ik ben ook lang niet meer zo slank, maar het geeft wel lekker dat scandi zomergevoel weer)
Terwijl het buiten weer eens regent, droom ik van de zomer. De zilte wind in je haren, zand tussen je tenen, zout op je gebruinde huid en de geur van zonnebrand. Op de fiets tussen het groen, met je handdoek achterop gebonden, richting de zee. Wellicht blijft het dit jaar bij een droom, maar ik heb ooit ergens gelezen dat je hersenen niet altijd weten of iets wel of niet echt gebeurt, dus mocht de regen blijven vallen, dan is er hoop.
Aan mij zal het in ieder geval niet liggen. Vanochtend heb ik poging twee gedaan tot het boeken van een huisje (de eerste werd door de host geannuleerd) en voorzover ik kan zien is het nu wel gelukt. Dat betekent dat we dit jaar naar Denemarken gaan!
Ja, die zag ik zelf eigenlijk ook niet aankomen.
Soms vergeet ik dat er hier ook mensen kunnen meelezen die mij niet zo goed kennen. Dan ga ik ervan uit dat iedereen standaard met z’n ogen rolt als ik zeg dat we op vakantie gaan naar Zweden (want dat gaan we immers al ruim 14 jaar), maar er zijn natuurlijk miljarden mensen die niet weten dat Denemarken een grote uitzondering voor ons is. Zij hebben me immers niet al jaren horen zeggen “dan kun je net zo goed de brug overgaan”.
Wat er is veranderd? We zagen leuk vakantiehuisjes en het is op één dag te rijden. That’s it. En ik heb er eigenlijk superveel zin in! Wegens privacy (ok, paranoia) ga ik niet te specifiek zijn, maar het huisje staat ongeveer een uurtje vanaf Kopenhagen, dus daar gaan we vast ook een bezoekje aan brengen. Als je Denemarken tips hebt, dan hoor ik ze heel graag!
Goed, in ander nieuws… Gisteren hebben we een muis gevangen op onze slaapkamer.
Ik lag ’s ochtends nog even lekker te lezen op mijn vrije dag, toen ik opeens iets voelde kriebelen bij mijn schouder. Ik had mijn bril niet op, dus zag alleen maar iets zwarts wegschieten. Gelukkig was ik wakker genoeg om logisch te redenen, dus ik besefte me dat wat ik had gezien (of dus eigenlijk niet had gezien) onmogelijk een spin kon zijn, hier op het noordelijk halfrond. Ik bleef daarom vrij kalm (als het wel een spin was geweest dan had ik waarschijnlijk in therapie gemoeten), maar die muis was natuurlijk nergens meer te vinden.
’s Avonds lag ik weer rustig op bed te lezen toen ik het muisje opeens achter de gordijnen vandaan zag lopen. Hij kreeg de schrik van z’n leven toen hij me zag bewegen (ik geloof graag dat het niets te maken had met mijn vogelverschrikker look, dankjewel) en dook achter de kast. Samen hebben we ‘m binnen vijf minuutjes weten te vangen en buiten weer vrijgelaten. Nu hopen dat hij niet met z’n hele familie terugkomt om wraak te komen nemen, want anders dan gaat die hele vakantie niet door.
Mijn nieuwste obsessie is het Youtubekanaal “Cracking the Cryptic”. Geen idee waarom het algoritme dit mij voorschotelde, maar het was een schot in de roos. Sindsdien kan ik namelijk niet stoppen met kijken naar de filmpjes waarin Mark weer een bijzondere Sudoku oplost. Het prikkelt mijn brein precies op de juiste manier en oh, wat is het heerlijk als ik helemaal mee kan gaan in zijn analyse en probleemoplossing. Het doet me ergens een beetje denken aan Bob Ross. Ik heb het nog niet hoeven doen, maar ik stel me zo voor dat ik deze filmpjes ook op zou zetten wanneer ik niet kan slapen en mijn arme brein even rust wil geven door het te verleiden met een puzzel. (Ik ben trouwens inmiddels zelf begonnen met het maken van de Sudoku’s – ze hebben een app voor op je telefoon- en het is héél verslavend).
Ben je nog op zoek naar een nieuw ontbijtrecept? I’ve got you covered! Het enige dat je nodig hebt is een blender en een wafelijzer (maar mocht je die laatste niet hebben, dan denk ik dat je er ook wel pannenkoeken van zou kunnen maken). Een wafelijzer is super handig, want het is erg moeilijk om wafels te laten mislukken én je kunt in de tussentijd, terwijl het ijzer z’n werk doet, even je tas inpakken of wat laatste afwas wegwerken. Of gewoon even rustig gaan zitten, natuurlijk. Deze wafels zijn makkelijk, voedzaam en zorgen ervoor dat ik uitkijk naar mijn ontbijt.
Het recept: Doe 1 banaan, 1 ei, 1/2 cup havermout en een snufje zout in een blender (optioneel: voeg een paar amandelen toe en/of een dadel). Blenden maar en dan kun je het in het wafelijzer gieten. Met dit recept maak ik twee wafels. Voor de topping doe ik er graag een beetje yoghurt over en fruit (of als ik dat niet heb: een beetje jam). Als ik blauwe bessen in de vriezer heb dan roer ik die ook wel eens door het beslag. Je kunt er lekker creatief mee zijn. Het is eigenlijk een vorm van havermout, maar dan zonder de afgrijselijke papperige structuur. Eet smakelijk!
Mijn 8-jarige ik deed een sprongetje bij het zien van dit shirt en voordat ik het wist had ik het afgerekend. Om met de woorden van Marie Kondo te spreken: it Sparks Joy! Ik weet dat ” deinfluencen” helemaal in is en ik wil consumeren ook niet aanmoedigen, maar ik wil je wel graag inspireren om eens iets voor jezelf te doen waarvan je weet dat je er héél erg blij van wordt. In mijn geval was dat het kopen van een Spice Girls shirt.
Substack is op dit moment één van mijn favoriete plekken op het internet. Zoveel interessante mensen delen daar hun ideëen in de vorm van essays en gedichten. Het is een verademing in het land van de short content. Zo las ik er dit stuk over dethought daughter (en vroeg ik me gelijk af of ik niet zo’n figuur ben…), over hoe non-fictie misschien helemaal niet zo leerzaam is als dat we denken en dit fantastische essay van schrijfster Jess Pan, ‘ Sorry I’m Late – I was ruining a man’s day’. Stiekem ben ik ergens wel jaloers op al die slimme mensen en de mooie stukken die ze schrijven. Kom ik aan met mijn lijstjes… haha.
‘ I saw Arwen wearing Black Honey by Clinique, so I bought Black Honey by Clinique’ . (Ik ga ervan uit dat het meerendeel van de lezers hier een millennial is, dus ik hoef de referentie hopelijk niet uit te leggen, maar zowel: klik). Ik las dus ergens dat Arwen in Lord of The Rings deze lipstick droeg en toen dacht ik: die wil ik hebben (plus dat ik nog een cadeaubon moest opmaken). Bij mij heeft het niet helemaal hetzelfde effect (hallo, Liv Tyler is sowieso al prachtig), maar evengoed staat het me prima en vind ik het wel een hele fijne lipstick. Het voelt meer als een lippenbalsem en dekt niet 100%, dus het ziet er vrij natuurlijk uit. Zo zie ik lipsticks het liefst, want ik ben niet zo’n dappere make-upper.
Click here to display content from YouTube. Learn more in YouTube’s privacy policy.
Chappell Roan is super populair aan het worden en terecht!
Lezen op MellbystrandBeing a diva in ItalySelfie onder een Zweedse appelboomLekker ongemakkelijk op de foto in, wederom, Italië
Ken je dat gevoel, dat je de zomervakantie bijna kunt ruiken? Het voelt alsof ik ‘m bijna kan vastgrijpen met mijn vingers, er misschien net een vingerkootje om kan haken, maar dan toch weer even teruggetrokken word naar het dagelijks leven. Het zijn de spreekwoordelijke laatste loodjes, voordat ik 4 (!) weken vrij heb. Oh, ik heb er zoveel zin in. En ik ben denk ik niet de enige, want ook op het werk wordt mijn mailbox steeds minder snel gevuld; het lijkt alsof iedereen al een beetje aan het aftaaien is.
Vraag me trouwens niet naar m’n vakantieplannen, want we hebben nog niets geregeld. Op dit moment zijn we allebei aardig overwhelmed door alle beslissingen die we dagelijks moeten maken (‘waar wil je een stopcontact?’ eehhhhh) en zelfs een vakantie regelen voelt een beetje teveel (ja, ik weet hoe geprivilegieerd ik ben). Wordt het Zweden of toch Italië? We houden het tot op het laatste moment spannend. We zien het wel. Als ik maar even lekker met een boek in een ander klimaat kan vertoeven (en geen beslissingen hoef te maken over stopcontacten) dan vind ik het allang prima.
Hebben jullie vakantieplannen? Dit is geen manier om extra comments te genereren ofzo (het is 2024, voor “engagement” moet je naar het schijnt op TikTok zijn), want ik ben oprecht benieuwd! En stiekem ook nog op zoek naar een beetje inspiratie…
