Ik heb lang nagedacht over hoe ik nou op een leuke manier mijn dagboekfotootjes kon delen, maar verder dan de aloude post met foto’s en bijschriften kom ik niet. En onder het mom van ‘ik laat me niet meer door perfectionisme tegenhouden’ ga ik er niet langer over nadenken en het gewoon posten. Dit was april in foto’s! ♡
Jarenlang, wanneer ik op mijn IE icoon drukte en mijn browser opende, surfde ik naar dooce.com. De blog van Heather was één van mijn favorieten en een vast begin van mijn dag. Misschien was het wel de allereerste blog die ik las, in 2002, maar dat weet ik niet zeker meer.
De afgelopen jaren was ze een beetje uit mijn gezichtsveld verdwenen. Zij schreef wat minder vaak, life happened, Instagram happened, yada-yada. Je kent het wel.
Vanochtend was ik nietsvermoedend een artikel aan het lezen over trad-wifes (een onderwerp waar ik nooit iets over ga schrijven, want ik denk niet dat het me lukt zonder teveel uitroeptekens te gebruiken, maar dat even terzijde) en toen kwam ik haar naam weer eens tegen. Heather werd in het artikel genoemd genoemd als een voorbeeld van een van de allereerste Mormon-bloggers. Daar keek ik niet van op. Ze was met dooce.com één van de pioneers van de persoonlijke blogs en als je in de vroege jaren 2000 online was, dan kende je haar naam. Maar waar ik me wel helemaal rot van schrok was wat er achter die zin stond: (Heather died last year, age 47).
Als ik zeg dat ik schrok dan bedoel ik dat ik hardop “nee!” riep en een hand voor mijn mond sloeg (ja, zoals ze het in een afgezaagd filmscenario zouden schrijven). Hoe heb ik dit nieuws kunnen missen? Ik geloofde het eerst niet.
Ik weet niet zo heel goed waarom ik er zo van schrok. Misschien deels omdat ik verbaasd was dat ik het nieuws van haar dood helemaal had gemist, maar toch ook zeker omdat het even voelde alsof er iemand die ik kende niet meer bestond. Ze is weg. Weg! He?
Dat is het gekke van een parasocial relationship (‘a one-sided relationship that a media user engages in with a media persona’ ). Als er zoiets gebeurt, dan is het wellicht geen volledige rouw (tja, wat is rouw?), maar het ongeloof is er niet minder om.
Ik kende Heather natuurlijk niet persoonlijk, maar door haar woorden op mijn scherm voelde het wel zo. Want wauw, wat kon Heather ontzettend goed schrijven. Ze was jarenlang een groot deel van mijn dagelijks leven. En hoewel haar leven heel anders was dan dat van mij, kon ik mezelf vinden in haar woorden. Dat is een gave, een cadeau van haar aan mij (aan ons, haar lezers), dat ik tot vandaag nog niet eerder zo op waarde had geschat.
Nadat ik had nieuws bevestigd had, surfde ik naar dooce.com en las ik daar haar laatste bericht, dat ze schreef op 6 april 2023. Zoals altijd moest ik lachen om haar verhaal en wist ze me tegelijkertijd te ontroeren. Maar bovenal deed ze me beseffen dat het leven zo ontzettend kostbaar is. Ja, dat is een cliché, en daar had ze vast de kriebels van gekregen, maar in tegenstelling tot haar, kan ik niet de woorden vinden om het beter op te schrijven…
Ik ga je missen, Heather.
De komende tijd komen er weer wat nieuwe boeken uit van mijn favoriete auteurs, die ik natuurlijk super graag wil lezen! Ik denk dat het even gaat duren voordat ik ze ook daadwerkelijk van mezelf mag kopen (ik heb mezelf even op een boekenkoopban geplaatst), maar dat is dan iets fijns om naar uit te kijken.
Funny Story is een an opposites-attract love story between two jilted lovers. After Daphne’s fiance runs away with his friend Petra, she is desperately broke and in need of a roommate. Her best bet? Another newly single person—aka Petra’s ex, Miles. As expected, witty banter and shenanigans ensue.
– Reader’s Digest (rd.com)
Emily Henry schrijft heerlijke rom-coms (mijn favoriet van haar is Booklovers). Ik lees ze meestal in één of twee sessies uit en dat maakt ze voor mij de perfecte tussendoortjes (en dat bedoel ik op de meest positieve manier). Niet te ingewikkeld, maar wel vol liefde en humor.
Following a breakup, Kate and Finn decide to keep sharing their house until the lease runs out in twelve weeks, alternating week by week so that they are occupying the same space but never at the same time. Practically, the plan makes sense, but coming back each Sunday to a home where Finn has been feels far too much like living with a ghost. Soon Kate finds herself adrift in her own subconscious, trapped in the liminal space between loving someone and letting go.
Goodreads.com
Oorspronkelijk ken ik Hazel van haar vermakelijke videos op haar youtubekanaal, maar ze heeft voor schrijven een misschien nog wel groter talent. Haar boek Out of Love uit 2020 was één van mijn favorieten die ik dat jaar las. Ik wacht dan ook al jaren met smart op haar tweede boek en nu is het er eindelijk!
In The Life Impossible, retired widow Grace Winters believes her best days are behind her. But then comes the twist of a lifetime: An old friend has died and left Grace a house in Ibiza, a Spanish island in the Mediterranean Sea. Before long, Grace is plunged headlong into a new community, with new adventures, new friends and new lessons yet to learn.
Reader’s Digest (rd.com)
Matt schrijft zowel romans als non-fictie en is altijd eerlijk over zijn mentale gezondheid. Na jarenlang paniekaanvallen te hebben gehad (waar hij ook een boek over geschreven heeft), is hij er inmiddels achtergekomen dat hij autistisch is. Zijn interesse voor mental health en zijn eigen uitdagingen vind je ook terug in zijn romans, waar de personages vaak worstelen met soortgelijke vraagstukken (die dan weer erg herkenbaar zijn voor mensen met een neurodivers brein). Maar, mocht je daar zelf niet echt mee worstelen, dan is er ook genoeg anders moois in zijn boeken te vinden. Ik ben ook super benieuwd naar The Life Impossible.
Liefs! x
Het is nu ongeveer 8 jaar geleden dat ik yoga ontdekte. Een beetje noodgedwongen (laten we eerlijk zijn) zat ik die eerste keer op de mat. Ik had m’n eerst angstaanval gehad en wist even niet meer hoe ik normaal door het leven moest gaan. Andy van Headspace en Yoga with Adriene werden mijn grootste vrienden.
Jarenlang heb ik iedere ochtend bij na opstaan dezelfde meditatie geluisterd en iedere avond voor het slapengaan hetzelfde yogafilmpje gevolgd. Achteraf was dat ook niet echt gezond gedrag, want ik was als de dood dat het misging als ik een dagje over zou slaan.
Inmiddels zijn yoga en meditatie een vast onderdeel van mijn leven geworden, maar dan op een wat gezondere manier. Soms zit ik iedere dag op mijn mat, als ik veel stress ervaar zelfs twee keer, en soms sla ik een weekje over. Kan prima, de wereld stort dan blijkbaar niet in (goh).
Ontspanning vinden voor mij en mijn drukke brein probeer ik mijn prioriteit te maken. Toen ik laatst nadacht over een manier om mijn werkdagen wat relaxter te starten lag het antwoord eigenlijk voor de hand. Sinds de zon weer wat vroeger opkomt zit ik daarom nu iedere (werk)ochtend op mijn yogamat. Om zeven uur zet ik m’n wekker, dan ga ik naar de studeerkamer, rol ik mijn mat uit en zet ik een video aan. Negen van de tien keer zit ik er half versuft bij, maar ik vind het een heerlijk begin van mijn dag. Even bijkomen, voordat ik aan de slag moet.
Waar ik nou eigenlijk naartoe wil (de recepten in mijn kookboek zouden mega lange intro’s hebben, je ziet het) is dat ik een gewoontedier ben die na acht jaar een hele lijst van favoriete yogafilmpjes heeft verzameld. Ik heb wel eens filmpjes gevolgd van andere yogaleraren, maar Adriene blijft voor mij de beste!
Hier volgt een lijstje van mijn favoriete videos van Yoga With Adriene. Stiekem een beetje voor mezelf, maar ik hoop dat jij er misschien ook iets aan hebt.
✎ Voor als je 5 minuutjes hebt
I laughed in your face and said/”You’re not Dylan Thomas, I’m not Patti Smith/This ain’t the Chelsea Hotel, we’re modern idiots”
De echte fan herkent bovenstaande tekst natuurlijk meteen; het zijn regels uit het nieuwe nummer The Tortured Poets Department van Taylor Swift. Tijdens de pandemie ontdekte ik haar muziek pas echt. Folkore en Evermore zijn voor mij de soundtrack van die jaren uit mijn leven.
Nu haar nieuwste album uit is ben ik uiteraard nieuwsgierig, dus toen ik net onder de douche stapte pakte ik mijn telefoon erbij en zocht ik het album op via Youtube. (Even terzijde: dat is misschien wel mijn lievelings abonnementsdienst. Geen reclame én ik kan muziek luisteren via YouTube Music. Ik vind het iedere euro waard).
Dit wordt trouwens geen albumreview. Het was lastig luisteren tussen het vallende water door en op dit moment, terwijl ik in badjas met mijn laptop op bed zit, speelt het nummer “But Daddy I love Him”. Dat is nog niet eens halverwege het album.
Onder de douche dacht ik na over hoe open Taylor is in haar nummers. Ze weet dat er miljoenen mensen meeluisteren, haar woorden interpreteren en verhalen maken van haar teksten. Dat er mensen zijn die haar verkeerd zullen begrijpen en daar heel wat woorden aan vuil gaan maken. Zelf worstel ik enorm met het idee verkeerd begrepen te worden en dus schrijf of zeg ik vaker iets niet dan wel. En als ik dan eens iets schrijf (en mezelf ervan weet te weerhouden om er een dikke disclaimer bij te zetten), dan voelt het super kwetsbaar. Daar lijkt Taylor geen last van te hebben. Hoe doet ze dat?
Op Instagram heb ik nu al een paar keer de term “Cringe Mountain” (oftewel: de schaamteberg) tegengekomen. Die term suggereert dat je eerst over een berg van schaamte heen moet, voordat je aan de andere kant in een warm bad terecht komt. Het is misschien super ongemakkelijk om voor het eerst filmpjes te gaan maken op TikTok of om je poëzie te gaan delen, maar als je eenmaal over die schaamte heen bent, dan komt het wel goed. Iederéén heeft dat (blijkbaar).
Vroeger had ik die schaamteberg niet zo. Als kind en jonge tiener schreef ik zóveel. Nu denk ik bij alles eerst: hm, wat is het nut hiervan. Wat vinden anderen hiervan? Wat zegt dit over mij? Is het wel goed genoeg? (En als ik de antwoorden niet heb: kan ik dan niet net zo goed gewoon mijn mond houden?). De wereld is aan mij geen groot schrijver of poëet kwijtgeraakt (geloof me maar), maar ergens heb ik ook zoiets van: heb ik dat nou voor mezelf verpest? Dat stukje plezier?
Ik weet nog even niet hoe ik over die schaamteberg heen ga stappen. Misschien is het een wat langere klim en duurt het even? Misschien moet ik het benaderen zoals onze verbouwing van het huis; stap voor stap? Of die berg er gewoon laten zijn en accepteren dat het er nou eenmaal bij hoort?
Who’s afraid of little old me?/Well, you should be
‘Een boekenkast is zoiets als een wijnkelder. Daar pak je uit waar je die dag trek in hebt en net als wijn, kun je van boeken dus ook nooit genoeg hebben.” Ik weet niet precies wie dat heeft gezegd, maar ik ben het er helemaal mee eens (afgezien van het wijngedeelte dan, want dat drink ik eigenlijk niet). Zo heb ik best wat boeken in de kast staan die ik nog niet gelezen heb, ook al staan ze al jaren op de plank. Kringloopvondsten die ik niet kon achterlaten, die dikke pil die ik kocht in een opwelling of een stapeltje boeken dat ik inruilde voor mijn boekenbonnen… Je kent het vast. Soms lees ik een hoofdstuk en leg ik het weer weg. In maart pakte ik op goed geluk twee boeken uit de kast die er al aardig lang stonden en ik las ze beiden uit.
Still Life van Sarah Winman
Dit boek kocht ik van de boekenbonnen die ik kreeg van mijn vorige verjaardag (april 2023). Het stond dus al even in onze kast. Ik nam het mee naar Zweden (je ziet het boek op de bovenste foto op de piano in ons vakantiehuis liggen), maar toen pakte ik het niet op. Tot nu, dus! Ik had er zomaar zin in (dat is vast hoe een wijndrinker zich moet voelen).
Het verhaal begint op een avond in 1944 in Italië, waar een jonge Britse soldaat, Ulysses, en een 64-jarige Britse kunsthistorica, Evelyn, elkaar in het donker ontmoeten en met elkaar praten alsof ze elkaar al hun hele leven kennen. Hun wegen scheiden zich daarna en als lezer volg je ze de komende tien tot twintig jaar van hun leven.
Eerlijk gezegd moest ik in het begin even wennen aan de schrijfstijl. De interpunctie is niet zoals die normaal is (geen duidelijke aanhalingstekens bij dialoog bijvoorbeeld) en het heeft bijna datzelfde wat onder andere Virigina Woolf doet; de zogehete stream of conciousness. Een voordeel hiervan is dat er in een zin een heleboel kan gebeuren. Het verhaal kon binnen een paragraaf een hele andere wending krijgen, dus ik moest echt mijn aandacht erbij houden.
Dat gezegd hebbende; ik was verkocht toen ik eenmaal door het eerste hoofdstuk heen was. Dit verhaal ging zo’n andere kant op dan ik van tevoren verwachtte! Ik vind het zo knap als iemand zo’n rijk verhaal kan schrijven. Het zit zo vol met leven en bijzondere personages. Naast dat ik af en toe hard moest lachen, ontroerde het me ook echt. Dit is echt zo’n boek dat ik aan iedereen ga aanraden. Ik denk dat het bijvoorbeeld een heerlijk boek is voor tijdens de zomervakantie (zeker als je naar de Zuid-Europese zon gaat).
Sea of Tranquility van Emily St. John Mandel
Ook een boek dat ik vorig jaar voor mijn verjaardag kocht. Ik had haar boek Station Eleven gelezen en dat vond ik echt supergoed, dus deze gok durfde ik wel te wagen.
In ’Sea of Tranquility’ raken de levens van drie reizigers uit verschillende tijden met elkaar verbonden door een eigenaardig tafereel van vioolklanken in een donker bos. Hoe kan het dat ze allemaal dezelfde gebeurtenis hebben ervaren?
Mandels’ boeken zijn een interessante en fijne mix van sci-fi en dystopie, met een vleugje mysterie, maar nooit té vergezocht. Ze schrijft heel intiem, alsof ze mijn gedachten kan lezen, en ik moet vaak grinniken om haar rake observaties. Dit boek heeft me er toe verleid om op zoek te gaan naar haar andere boeken. Als die net zo fijn zijn dan kan ik niet wachten om daar ook in te duiken!
Don’t call it a comeback! But I’m back! En ik hou van lijstjes, dus wat is nou een betere eerste post dan een fijn lijstje met dingen die ik gezien, geluisterd en geprobeerd heb de afgelopen tijd en met jullie wil delen ♡
He nieuwste album van Ariana Grande staat al twee weken op repeat. Normaal zou ik zeggen dat het niet helemaal mijn muziek is, maar in dit geval kan ik niet stoppen met luisteren. Het is catchy en ik word er vrolijk van. Onder de douche kan ik eigenlijk niet anders dan meedansen (voor meezingen ben ik te zelfbewust als het raam openstaat ;)). Ik vind alle liedjes van het album wel leuk, maar Bye, We can’t be Friends en Supernatural zijn denk ik mijn favoriet.
Ontdekking van de maand is het Youtube kanaal ‘Wired’. Ik had wel eens een editie met een celebrity gekeken, waarin ze veel-gegooglede vragen over zichzelf beantwoorden, maar kwam erachter dat er ook videos zijn met experts. Het is echt een superleuke manier om op een makkelijke manier een heleboel leuke feitjes te leren op welk gebied dan ook. Zelf vond ik deze leuk, over het oude Egypte.
Deze lijst komt vol te staan met Youtube tips, maar ik wil ‘m gewoon even delen: deze docu van Stavey Dooley die ze maakte over haar verblijf bij de nonnen. Slow-tv op z’n best. Je kunt natuurlijk hele belangrijke discussies houden over georganiseerde religie, maar eigenlijk ging deze docu daar helemaal niet zo over. Het raakte me.
Deze is wellicht een beetje willekeurig, maar ik wil ‘m toch even noemen: mijn favoriete SPF, de Relief Sun: Rice + Probiotics SPF50+PA+ van Beauty of Joseon (hashtag no spon). Mijn zusje is de queen op het gebied van skin care en hair care, dus als zij me iets aanraadt, dan luister ik naar haar. Deze kreeg ik niet zozeer van haar als tip, maar kwam ik wel op het spoor door haar interesse voor K-Beauty (Korean Beauty, voor de leken onder ons). Tip! (ook een tip: de superleuke creaties van Kim, het make-up tasje kreeg ik van haar)
Deze video van Mina Le, over de vraag of privacy steeds meer een privilege (en luxe) is, vond ik heel interessant. Haar videos zijn altijd een leuke mix van pop culture en fashion, op een niveau waarbij ik de referenties ook nog kan volgen (niet té Gen Z graag, want ik word immers al een dagje ouder ;)). Soms haalt ze ook een filosoof aan of geeft ze een geschiedenislesje en altijd word ik wel weer aan het denken gezet.
Ik heb natuurlijk ook weer fijne boeken gelezen, maar daar schrijf ik even een apart stukje over.
Fijn dat je weer meeleest ♡
Liefs!