Ik sluit mijn laptop en blaas de kaars uit. Uit het raam zie ik de met huizen bezaaide vallei en heuvels van Oslo, met daarboven Venus en nog duizenden andere sterren. Voordat ik naar bed ga besluit ik toch nog even naar buiten te stappen, de veranda op. Waarom niet?
Terwijl de stad aan mijn voeten ligt moet ik opeens denken aan een uitzicht van tien jaar geleden. We reden over Route 76 op IJsland, langs kliffen en besneeuwde bergtoppen en door zulke smalle tunnels dat je er maar met één auto tegelijk doorheen kon rijden. Om de tien minuten zetten we de auto aan de kant. We konden er niet over uit hoe prachtig alles was.
Ik durf niet te zeggen hoeveel keer we al gestopt waren. Voor mij strekte zich een gebergte uit met daarboven het mooiste zonlicht dat ik ooit had gezien. Als ik in een hemel zou geloven, dan zou ik denken dat hij daar de aarde raakte. De wereld, mijn wereld, voelde gigantisch, daar op dat noordelijke stukje in de Atlantische Oceaan.
In de jaren die volgden kromp ik. Niet direct, en niet alles in één keer, maar geleidelijk. Steeds een beetje meer. Misschien wel het allermoeilijkst is dat het je wijsmaakt dat het je eigen schuld is. Of dat je er op z’n minst zelf iets aan zou moeten kunnen doen. Het zorgt ervoor dat je zelf blijft aanmodderen, in de loopgraven van je geest. Voordat je het doorhebt is je wereld zo klein geworden dat er enkel een donker hoekje in je psyche is overgebleven, ter grootte van een postzegel.
Ik trek het plaid wat strakker om me heen. Met mijn mond blaas ik wolkjes, terwijl ik uitkijk over de sprankelende lichtjes in het fjord. Wolkje voor wolkje leer ik mezelf weer beter kennen. Ik vertrouw mezelf zachtjes toe dat ik mij zo ontzettend heb gemist.
Ik besluit een filmpje te maken van het uitzicht. Op het allerlaatste moment draai ik de camera toch nog even om. Ik moet lachen wanneer ik mijn glimmende hoofd zie, dat ik even daarvoor riant heb ingesmeerd met vettige nachtcrème. Het maakt me niets uit. Ik ben er (nog). Ik zoek een fijn muziekje uit, schrijf er een zweverig tekstje bij en wens iedereen op Instagram een goede nacht.
Als ik even later naast het warme lichaam van mijn lief kruip voel ik de woorden bijna door mijn aderen stromen. Het is alsof mijn vingertoppen tintelen en de synapsen in mijn hersenen ontbranden als kanonschoten. Naast mij is hij diep in slaap. Ik hoor het aan zijn ademritme. Het zal een uur duren voordat mijn hoofd stopt met het formuleren van zinnen en ideeën en gedachten en verhalen – en ik hem langzaam volg.
In april 2019 kregen we de sleutel van ons huurhuis. Al maanden waren we er bijna iedere avond langs gelopen tijdens ons dagelijkse wandelrondje. We zagen dat er een paar op het rijtje leegstonden en zeiden tegen elkaar: ‘oh, hoe leuk zou het zijn als we hier konden wonen?’
We woonden destijds in een krakkemikkig en heel erg verouderd appartement voor teveel geld (vrije verhuur), waar we heel graag weg wilden. Toen één van de huisjes eenmaal op de website van de lokale woningstichting verscheen heb ik dan ook gelijk gereageerd, ook al had ik geen enkele verwachting dat het echt zou lukken en waren we tegen die tijd al bezig met een aankoopmakelaar. Goed, jullie weten natuurlijk hoe dit eindigde: die aankoopmakelaar konden we afzeggen, want we kregen het huisje toegewezen!
Omdat het huis daarvoor flink onder handen was genomen om het energielabel onhoog te krijgen, was het aardig kaal. We moesten het dus nog wel even gezellig maken. Beneden legden we een laminaatvloer, boven verfden we de vloerplanken en ook alle wanden kregen een frisse laag verf (of behang). We konden ons geluk niet op dat we nu een echt huis hadden, met een trap en een bovenverdieping. En een tuin!
In augustus vertrok ik voor een studie naar Uppsala, dus het opknappen van het huisje stond in die tijd even stil. Het was comfortabel genoeg, maar gewoon nog een tikkeltje kaal. De pandemie zorgde ervoor dat ik in februari 2020 een paar maanden eerder dan verwacht weer naar huis kwam en toen kon het beginnen. Samen met de rest van Nederland zijn we na een paar weken thuiszitten aan het klussen geslagen. We wisselden van slaapkamer, bouwden boekenkasten in de woonkamer en mijn vriend dook de tuin in (ik had nog niet zulke groene vingers- eigenlijk nog steeds niet, haha).
Bijna zes jaar lang hebben we in dit huisje gewoond en het voelde al die tijd écht als een fijn thuis. Ik las er honderden boeken, had aan de eettafel een halve mental break down toen ik plotseling in 1 dag moest beslissen of ik de plek in het masterprogramma zou accepteren, we vierden nep-kerst in februari met een kerstontbijt (gewoon omdat we er zin in hadden) en liepen snelle rondjes door de buurt voordat de avondklok weer in zou gaan. We dronken er champagne nadat de oranje president verloor in 2020, ik accepteerde er (telefonisch) mijn eerste “echte” baan, kookten honderden maaltijden in het kleine keukentje, studeerden er allebei urenlang, mijn vriend maakte meubels in het schuurtje en ik zat er dagen op mijn yogamat.
Na vijf jaar werd het tijd om eens verder te kijken. Hoewel we het een fijn huisje vonden, waren er wel wat dingen die we hadden willen veranderen. Maarja, hoeveel ga je doen aan een huurhuis? Het leek het ons ook leuk om een echt klusproject op ons te nemen. Tegen die tijd kwamen er gelukkig langzaam steeds weer wat meer koophuizen op de markt en toen ik ons huidige huis zag was ik bij de eerste bezichtiging meteen verliefd. Ik zag de potentie!
(Ik heb hier nu natuurlijk alleen maar de leuke fotootjes geplaatst, maar het was er ook wel eens een zooitje, hoor! En de keuken en badkamer waren allebei niet zo fotogeniek, dus die deelde ik lekker niet, haha.)
De renovatie van ons huidige huis heeft bijna een jaar geduurd en het was heel fijn om al die tijd iedere avond terug te kunnen komen in een stofvrij huis. Maar eerlijk? Ik ben toch wel erg blij dat we vandaag de sleutel kunnen gaan inleveren. Tijd voor een nieuw avontuur!
Vanmorgen werd ik wakker met wat meer activiteit in m’n Instagram DM’s dan normaal. Je bent gewaarschuwd: ik ga nu even fangirlen en mezelf lichtelijk voor schut zetten, maar goed, laten we niet doen alsof je me überhaupt nog hoog had zitten (je weet immers dat ik mijn therapiesessies wel eens oefen onder de douche). Ik had gisteren namelijk voor misschien wel het allereerst in m’n digitale leven een reactie geplaatst op een reel én een YouTuber getagged in een story. En ze hebben allemaal gereageerd!!!!! (Oké, oké, een hartje is misschien niet echt reageren, maar ik vind dat het telt). Dat was toch wel het hoogtepunt van m’n week, hoor.
Ik kom nog uit het tijdperk waarin het zeer afgeraden werd om je eigen naam te gebruiken op het internet. Als iemand al een foto postte dan kon je er waarschijnlijk niet zoveel aan herleiden. En mocht je iemand in het wild tegenkomen en die persoon op de een of andere manier toch herkennen, dan hield je respectvol afstand. Het was een soort onuitgesproken etiquette.
Ik ben welgeteld één keer “herkend” in al die tijd dat ik geblogd heb en die persoon stuurde me achteraf pas een berichtje dat ze me had gezien. Die keer dat ik zelf een van mijn favoriete Zweedse blogsters over straat zag flaneren heb ik haar slechts, heel stiekem, vanaf een afstandje staan bewonderen. Wellicht is dat de reden dat ik de grens tussen maker en kijker/lezer wellicht ook nu nog te streng voor ogen houd? Misschien ben ik simpelweg… oud?
Het is deels respect, maar (laten we eerlijk zijn) ook wel een stukje sociaal ongemak. Als ik Stevie Nicks in de lokale supermarkt zou tegenkomen, dan zou ik (mega-fan) haar niet aanspreken. Wat moet je ook eigenlijk zeggen? “Ooooh Stevie, ik hou van je muziek! En wat leuk dat je je tamboerijn hebt meegenomen!”?! Ik weet misschien een heleboel over haar, maar zij kent mij immers helemaal niet. Tegenwoordig hebben ze daar een mooi woord voor: parasocial.
“Parasocial interaction refers to a kind of psychological relationship experienced by an audience in their mediated encounters with performers in the mass media, particularly on television and online platforms”.
Ook deze millennial kan niet ontkennen dat ze parasociale relaties heeft. Ik wijs je graag op bovenstaande voorbeelden. En waarom ik het zo ontzettend leuk vond dat ze op mij reageerden? Ik weet het eigenlijk niet zo goed! Ik heb niet de illusie dat ze nu weten wie ik ben en ik weet natuurlijk ook wel dat zij het na één seconde weer vergeten waren, maar toch! Ik volg deze YouTubers al meer dan tien jaar en het idee dat ze mijn reacties (die bedoeld waren om ze een positief gevoel te geven) hebben gezien is gewoon leuk. Parasocial of niet, dat maakt mij blijkbaar niet zoveel uit.
Heb jij wel eens iemand ontmoet die je bewonderde, maar die jou niet kende? Of een online interactie gehad met zo’n persoon? Wat vond jij ervan? Ben benieuwd!
(O ja, en bedankt voor al jullie hartjes! ZO LEUK! En op deze Valentijsdag ook speciaal een hartje voor jou: ♥)
Heb je de nieuwe van Tove Ditlevsen al in de winkel gespot? Ok, nieuw is het boek natuurlijk niet, want de Deense schrijfster Tove Ditlevsen is helaas al heel wat jaartjes overleden, maar het is wel een nieuwe Nederlandse vertaling. Uitgeverij Das Mag gaf eerder in 2020 ook haar welbekende Kopenhagen-trilogie uit (een van mijn favorieten van dat jaar!) en komt nu dus met deze uitgave van Vilhelms Kamer. Tijdens ons bezoek aan de boekhandel vorige week nam m’n vriend ‘m mee. Ik kan niet wachten om snel weer even haar wereld in te duiken.
Ik ben altijd op zoek naar nieuwe lekkere recepten en vandaag deel ik graag deze met jullie: de Smashed Potato Salad van Pick Up Limes. Erg lekker, makkelijk én een tikkeltje verslavend. Verder heb ik daar niets aan toe te voegen, behalve dat ik je heb gewaarschuwd…
Deze tip is indirect van mijn vriend, want door hem ben ik op dit Youtube-kanaal beland. Ed Pratt, een beleefde bebrilde Brit, besloot vorig jaar de rivier de Thames te volgen, vanaf de bron tot aan de zee. Hij filmde zijn avontuur en maakte er deze docu van, bestaande uit meerdere afleveringen. Geen idee waarom ik het leuk vind om 50 minuten lang naar een man te kijken die in een wetsuit door een rivier banjert, maar het weet me toch te boeien. Deze show had niet misstaan op Omroep MAX (voor de niet-Nederlanders onder ons: dat is is een Nederlandse tv-zender met een wat oudere doelgroep) en dat is een compliment. Fijne slow-tv!
Waarschijnlijk ken je haar al, maar mocht dat niet zo zijn, dan attendeer ik je graag op Doechii. Ik kwam haar op het spoor nadat ze vorige week een Grammy won voor beste rap-album van het jaar. Achteraf was ze me al eerder opgevallen, want ik had het nummer Denial is a River vaak op de radio gehoord zonder te weten dat zij het was. Erg tof! Ik zal niet gaan doen alsof ik verstand heb van rapmuziek of hiphop, dus mocht je meer over haar willen lezen, klik dan door naar dit artikel van The Guardian.
De oplettende kijker was het misschien al opgevallen dat ik onderaan mijn posts nu een hartjes icoon heb staan. I need validation! Nee, ok, dat niet per se, maar ik vind het wel heel leuk om te weten of iemand mijn stukjes überhaupt leest. Ik ben zelf erg slecht in het achterlaten van reacties, maar ik druk altijd op de like-button als die er is, dus dit leek me een goed alternatief. Mocht je het stukje leuk vinden, dan kun je dus op het hartje drukken. Niet verplicht, uiteraard, maar weet dat ik het altijd supertof vind om iets van je te horen!
Een belangrijk onderdeel van de psychologenopleiding bestaat uit het leren stellen van de vraag “Hoe gaat het met je?”. Welke intonatie moet je gebruiken, moet je lachen of heel ernstig kijken en wat moet je doen als je cliënt vervolgens een stilte laat vallen? Deze informatie heb ik natuurlijk niet uit betrouwbare bron, maar baseer ik op mijn eigen ervaringen. Iedere keer krijg ik namelijk weer diezelfde vervelende vraag.
Jarenlang heb ik voor iedere therapiesessie geprobeerd alvast een antwoord te bedenken. Dan stond ik ’s ochtends onder de douche heel hard na te denken en te oefenen wat ik zou zeggen. Nu spreek ik mezelf onder de waterstralen vermanend toe, doe nou maar normaal, en daag ik mezelf uit het ter plekke te mogen bepalen.
Eigenlijk is het de kunst om de vraag met een omweg te beantwoorden, zodat je nooit écht antwoord hoeft te geven en er vanzelf een soort van gesprek ontstaat. Kortom: wees even een witte man met een podcast. Zo omzeil je ook het ongemakkelijke gevoel dat je krijgt omdat je niet de wedervraag mag stellen (hoe nieuwsgierig je ook bent).
‘Hm, ja nou, ik was aan het nadenken over een vraag voor de internist. En eigenlijk vooral over hoe ik die moet formuleren. Want ik vraag me af of ik nog wel echt ziek ben? Want als je een ziekte hebt en een medicijn neemt, dat ervoor zorgt dat je lichaam weer goed werkt en je symptomen zo goed als verdwijnen zolang je het slikt, ben je dan nog wel echt ziek? Moet ik dan niet gewoon alles weer kunnen? Hoe weet ik dat ik het niet als excuus gebruik om te mogen rusten of om geen dingen te doen die ik niet wil doen?’
Mijn psychologe kijkt me aan. Ze draagt twee zilveren ringen: één in haar neusvleugel en één aan haar hand.
‘Het klinkt alsof je op zoek bent naar zekerheid. En alsof je weer van alles van jezelf moet.’
Even ben ik stil. Als ik eerlijk ben hoorde ik het mezelf ook al zeggen.
‘Vergeet niet dat je op dit moment met meerdere behandelingen bezig bent. Niet alleen daar, maar ook bij ons.’
Ik antwoord dat ik soms vergeet dat ik ziek ben. Ik lach schamper.
Als de woorden mijn mond uit zijn, ben ik er zelf een beetje door verbaasd. Hoe kan ik dat nou vergeten? Zo dom ben ik toch niet? We praten over de discrepantie tussen onderbuikgevoel en het hoofd, over jezelf nuttig willen maken, maar jezelf ook rust kunnen gunnen. En wanneer weet je of je moet rusten of juist even naar buiten moet gaan? Zou een signaleringsplan soms wat zijn?
Aan het eind van de sessie stap ik naar buiten. Ik irriteer me aan het affiche met spelfout en de slechte grammatica dat boven de koffiecorner hangt. Eenmaal thuis zet ik mezelf maar weer op die bank. Af en toe sta ik op voor een kopje thee, het uitruimen van de vaatwasser (heerlijk om die zin na al die jaren afwassen te kunnen schrijven) of om in die ontplofte kamer een verhuisdoos uit pakken. En op de bank speel ik Crash Bandicoot, kijk ik naar sprankelende levens op Youtube, scroll ik door Pinterest (heerlijke manier om jezelf de illusie aan te praten dat het leven volkomen maakbaar is) en vul ik maar weer eens een meme in op Instagram.
Ook spreek ik mezelf streng en dan weer liefdevol toe als ik het weer eens volkomen zat ben. De strenge kant wordt het best samengevat door Natasha van seizoen 8 (2007!) van America’s Next Top Model die zegt “I just want to tell you that some people have war in their countries.” (Of, als je een al even gedateerde referentie die mijn leeftijd verraadt zoekt; de aflevering waarin Kim Kardashian haar diamanten oorbel in de oceaan laat vallen en haar zus Kourtney verzucht ‘Kim, there’s people that are dying,‘). Want wat heb ik nou eigenlijk te zeuren? Doe niet zo stom!
Bij nadere inspectie moet ik toegeven dat de zogenaamd liefdevolle kant er eigenlijk aardig op lijkt. Die zegt namelijk dat het allemaal wel goedkomt en dat het nog veel erger had gekund. Je gaat immers niet dood! Althans, nog niet. (Dus zeur niet).
Ergens weet ik natuurlijk wel dat de gezondste gedachte (de gezonde volwassene, kots) zou zijn dat ik het gewoon moet accepteren en erop moet vertrouwen dat het vanzelf losloopt. Zet jezelf niet onder druk, vergelijk je situatie niet met die van anderen en probeer in de tussentijd goed voor jezelf te zorgen. Klinkt eigenlijk verdacht veel als “heb gewoon geduld”, hé? Ja, dat heb ik dus niet.
Maar goed, om die vraag nou eindelijk eens te beantwoorden: vandaag gaat het best ok.
Ik ben te cynisch voor het dagelijks bijhouden van dankbaarheidslijstjes (ieder z’n ding), maar soms kan het best fijn zijn om je leven wat te romantiseren! Een fotodagboekje helpt daar enorm bij.
Mijn laatste draft die ik hier schreef was van oktober 2024 en dat is echt exemplarisch voor hoe de afgelopen maanden zijn geweest. Ik heb het gevoel alsof ik al die tijd onder een stolp leefde. ’s Ochtends ging mijn wekker en de rest van de dag zette ik de ene voet voor de ander, maar daar hield het dan ook bij op.
Waar ik me negen van de tien keer verbaas over de voortvliegende tijd, weet ik nu wel waar deze naartoe is gegaan: de verbouwing, de verhuizing en het ziekenhuis. Ik wil niet zo’n irritante geheimzinnige blogger zijn die alleen in vage termen over medische perikelen schrijft, maar turns out dat het niet voor niets een subgenre is. Ik weet gewoon oprecht nog even niet wat ik er wel of niet over wil schrijven. Het gaat gelukkig wel weer een stuk beter. Bovenal ben ik blij dat ik nu weet: ik ben niet gek. Het zat niet tussen mijn oren. Je wil niet weten wat voor een opluchting dat is.
Inmiddels is er ontzettend veel veranderd. Ik schrijf dit op een nieuw bed, in een nieuw huis. Ook mijn binnenkant voelt nieuw. En onwennig. Maar nu ik weet dat er een alternatief is, wil ik niet meer terug.
Bijna twee weken binnenzitten met zware griep (ja, ook ik moest er net zoals de helft van Nederland aan geloven) heeft er bovendien voor gezorgd dat ik nu een sterk gevoel heb van naar buiten willen, alles willen beleven en zien en voelen. Het is vast fantasie, maar tijdens mijn wandelingetje langs de zee van gisteren dacht ik het voorjaar al te kunnen ruiken. De stolp vertoont barstjes en voor iedereen die bekend is met het glazen instrument weet: dat is een goed teken.
In plaats van reflecteren wilde ik voor vandaag gewoon even luchtig schrijven. Is half gelukt, maar hey, nooit te laat, toch? Hier dus nog een post over de afgelopen maanden en dan ook vooral januari, de maand die eeuwig leek te duren. Het vragenlijstje plukte ik van Flora’s blog.
How was January? Het was een gekke lange maand. We verhuisden, ik moest dus allerlei medische onderzoekjes doen en medicatie slikken, had flink de griep, we installeerden de vaatwasser (zie foto!), kochten een nieuw bed, en sloten de maand af met een boekpresentatie van vriendinnetje Eline (van Wieren).
Tv of the month? Ik keek Black Doves (tip!), Somebody Somewhere (tip!) en ook alle seizoenen van Downton Abbey (lang leve de griep). Wat is dat toch een heerlijke serie. Alle ellende die Anna en Bates doormaken is op een gegeven moment wel een beetje torture p*rn van het niveau Handmaids Tale, maar als je dat af en toe doorspoelt is het verder heerlijke escapisme. Lekker zwijmelen bij Mary en Matthew, zucht (ja, dan ben ik echt een bakvis).
Job of the month? Van jobbar was deze maand niet veel sprake; ik zit in de ziektewet en ben vooral aan het herstellen. Wel begint het te kriebelen om weer wat te gaan doen, want mijn brein zit niet graag stil. Nu alleen het lichaam nog 😉
Music of the month? Eerlijk gezegd heb ik erg weinig muziek geluisterd. Als ik douche dan gaat wel eens de muziek aan. Dit keer is dat vooral het album van Tyla. Ik weet dat ik een tatta ben, maar ik wil soms ook wel eens doen alsof ik kan dansen. Look of the month? I’m a feminist but, ik viel door alle medische ellende een kledingmaat af en opeens zaten mijn broeken weer een stuk lekkerder. Geluk bij een ongeluk (al mag er nu niks meer af hoor, dank u). Hier kan ik overigens een heel essay over schrijven (waarom vind ik het in godsnaam fijn om gewicht te verliezen?), maar voor nu kan ik het samenvatten met you wouldn’t last an hour in the asylum where they raised me.
Daarnaast ging ik voor eerst in 10 jaar weer eens naar de kapper. Blij met het resultaat, maar aan dat gepraat rond mijn hoofd kan ik toch slecht wennen. Is het heel asociaal om van te voren te vragen of er niet gepraat kan worden? Ja he?
Movie of the month Technisch gezien zag ik deze in december, maar ik wil ‘m toch nog even noemen: The Outrun met Saoirse Ronan. Wat een prachtige film! Het gaat over Rona, een jonge vrouw die teruggaat naar haar geboorteplaats, de Schotse Orkney Islands, om te helen. Heel indrukwekkend en ontzettend mooi gemaakt. We kennen vast allemaal wel het gevoel dat je jezelf helemaal wilt terugtrekken. Maar hoever kun je van je problemen wegrennen en heel je wel echt als je jezelf afzondert van de rest van de wereld? Book of the month Heb weer bak-ken met fanfiction gelezen (soms heb je gewoon zin in vette cake) en ook las ik The Familiar van Leigh Bardugo. “In a shabby house in the new capital of Madrid, a lowly kitchen scullion hides a gift for little miracles. But when her employer discovers Luzia Cotado’s secret talent, she demands Luzia use her illusions to win over the royal court.”
Volgende op het program is natuurlijk Popcorn donut kaassouffle van Eline en daarna Onyx Storm van Rebecca Yarros! Tot nu toe de enige TikTok hype die ik begrijp.
(Iemand interesse in een lijst van mijn favoriete fan fics? Het is natuurlijk een beetje beschamend om toe te geven dat ik dat zoveel lees, maar een slechte gezondheid zet eigenlijk wel alles in perspectief, dus eerlijk gezegd: idgaf anymore).
Wish for the coming month? ZON! En genoeg energie om weer van die bank af te komen.
Een zomervakantie is voor mij niet compleet zonder een stapel boeken. Ik neem er vaak een stuk of vijf tot tien mee (hey, je weet maar nooit in welk boek je zin hebt) en eenmaal op vakantie kan ik het vaak niet laten om er ook nog wat te kopen. Vooral als ik wat juweeltjes in de tweedehands boekhandel vind!
Wat ik wel jammer vind is dat iedere boekenwinkel inmiddels een beetje op elkaar begint te lijken. Ook in het buitenland heb je nu in bijna iedere (grote) boekhandel een YA afdeling, met precies dezelfde boeken. Ergens is het ook wel handig (ik wilde bijvoorbeeld heel graag het tweede deel van de Fourth Wing serie lezen en dat hadden ze dus gewoon), maar soms voelt het weinig inspirerend. Wat vinden jullie? Misschien kom ik gewoon niet in de juiste boekhandels, dat kan natuurlijk ook.
Ik ben trouwens erg laat met deze post, maar hij stond nog in mijn drafts en ik dacht; wie weet vind iemand het boeiend. Ik ben een beetje afwezig de laatste tijd, maar dat komt omdat ik het gewoon erg druk heben het dan fijner is om in een boek te verdwijnen of Dua Lipa choreo te doen onder de douche, dan achter mijn laptop te kruipen.Leuk dat je (toch nog) meeleest!
Fourth Wing (en Iron Flame) – Rebecca Yarros
Funny Story is een an opposites-attract love story between two jilted lovers. After Daphne’s fiance runs away with his friend Petra, she is desperately broke and in need of a roommate. Her best bet? Another newly single person—aka Petra’s ex, Miles. As expected, witty banter and shenanigans ensue.
– Reader’s Digest (rd.com)
Deze boeken zijn niet voor niets groot op TikTok, want ze zijn best wel verslavend. Het zijn dikke pillen en echte page turners voor liefhebbers van fantasy. Leest lekker weg en er gebeurt ontzettend veel! Je moet blijven opletten, want voor je het weet is een personage van een richel gedonderd of door een draak geroosterd. Ik had nooit gedacht dat pratende draken in een boek me zouden kunnen boeien, maar Rebecca Yarros krijgt het voor elkaar! Geen klassiekers per se, maar ik heb me heerlijk vermaakt.
Funny story – Emily Henry
Funny Story is een an opposites-attract love story between two jilted lovers. After Daphne’s fiance runs away with his friend Petra, she is desperately broke and in need of a roommate. Her best bet? Another newly single person—aka Petra’s ex, Miles. As expected, witty banter and shenanigans ensue.
– Reader’s Digest (rd.com)
Ben je op zoek naar een romcom in boekvorm? Lees dan eens de boeken van Emily Henry! Je weet precies hoe de boeken eindigen en je verstand heb je dus niet nodig. Heerlijk voor op het strand.
The Guest – Emma Cline
A con artist is stranded in Long Island after her rich boyfriend breaks up with her, needing to make ends meet before she crashes his Labor Day party to try and win him back.
– Goodreads.com
Jaren geleden las ik het boek The Girls van Emma Cline en dat vond ik heel erg goed. Toen ik dit boek zag liggen in de boekhandel leek het me dan ook een veilige aankoop, maar helaas vond ik het erg tegenvallen. Het is goed geschreven en het concept begrijp ik, maar het kon me gewoon totaal niet boeien. Wellicht is dit zo’n boek dat ik over tien jaar nog eens herlees en dat het me dan wel raakt, maar nu deed het me helemaal niets. Wat mij betreft kun je deze overslaan. Neem mijn woord er echter niet voor aan, want ik weet dat anderen lyrisch zijn over dit boek!
Atalanta – Jennifer Saint
From the beloved, bestselling author of Elektra and Ariadne, a reimagining of the myth of Atalanta, a fierce huntress raised by bears and the only woman in the world’s most famous band of heroes, the Argonauts. Full of joy, passion, and adventure, Atalanta is the story of a woman who refuses to be contained. Jennifer Saint places Atalanta in the pantheon of the greatest heroes in Greek mythology, where she belongs.
– Uitgever
Ik ben een sucker voor hervertellingen van Griekse mythes en dit boek vond ik ook weer fan-tas-tisch. Vijf sterren, give this woman the Nobel Peace Price, i want to be burried with this, etc etc.
Next op mijn lijstje: Intermezzo van Sally Rooney. Heb jij nog een goed boek gelezen, deze zomer? Ik hoor het graag! ♡
De zomervakantie voor 2024 zit er op! Inmiddels ben ik zelfs alweer klaar met mijn tweede werkweek. Gelukkig is het vandaag nog heerlijk weer (en is het mijn vrije dag), dus het zomergevoel is nog niet voorbij.
Vandaag wilde ik wat plaatjes en tips delen van onze vakantie naar Denemarken. We hebben het echt heerlijk gehad! Twee weken lang hadden we fantastisch weer, wat natuurlijk ook enorm heeft geholpen. In Scandinavië is mooi weer nooit een garantie, dus we hebben superveel geluk gehad. Het voelde daardoor ook echt als een ouderwetse zomerse zomervakantie.
Zoals ik al schreef zijn we twee weken weggeweest. Ik ga jullie dan ook niet vervelen met een verslag van iedere vakantiedag, want dan wordt het een erg lang verhaal. Het leek me leuker om wat hoogtepuntjes op te schrijven. Mocht je zelf ooit een vakantie in Denemarken overwegen, dan heb je daar misschien ook iets aan. Overigens wil ik er even bij zeggen dat dit onze eerste echte vakantie in Denemarken was, dus een expert ben ik verre van!
Ons huisje stond in Vejby Strand, op het eiland Sjaelland (Zeeland), ongeveer een uurtje ten noorden van Kopenhagen. Het was er heerlijk rustig en het had een prachtige tuin. Wat een vondst! Van daaruit zijn we iedere dag op pad gegaan. Naar het strand bijvoorbeeld of naar één van de dorpjes/stadjes in de buurt. Ook zijn we naar Kopenhagen geweest én hebben we een dagje de veerboot naar Zweden gepakt.
Doel van de vakantie was vooral om even helemaal tot rust te komen. Allebei waren we best moe van werk, de verbouwing en alles er omheen. We hebben dus prioriteit gegeven aan uitrusten, op het strand en in de tuin. De meeste dagen deden we in de ochtend na het ontbijt een work-out en gingen we daarna richting een dorpje of stadje, lunchten we daar en lagen we in de middag op een strand in de buurt (of in de tuin) met een boek. ’s Avonds kookten we zelf, liepen we nog een rondje, haalden we soms een ijsje, en dan lagen we rond tien uur lekker op bed. Een kalme vakantie dus. Spreekt dat je aan? Dan komen hier mijn tips!
Het was een spontaan idee: iedere avond een film kijken. Ik deed het al een tijdje niet meer. Vaak was ik te moe (het gemak van doelloos surfen op YouTube lonkte onweerstaanbaar) of raakte ik op de streamingsdiensten verstrikt in de wirwar van keuzes. En het was ook al even geleden dat ik ergens 90 minuten mijn volle aandacht bij had kunnen houden. Is het niet bizar dat je tijdens het kijken van tv óók nog een andere vorm van prikkels zoekt door gedachteloos te scrollen op je telefoon?
Maar nu, met de vrijheid van de vakantie voor me uitgestrekt, had ik werkelijk geen enkel geldig excuus meer om de films, die al zo lang op mijn lijstje stonden, eindelijk te gaan kijken. En misschien, dacht ik hoopvol, zou dit me helpen om mijn rusteloze geest te temmen.
(Lezer, dat bleek natuurlijk ijdele hoop).
De afgelopen week keek ik zeven films en mijn geest stuitert nog net zoals voorheen. Máár ik vinkte wel twee films af van mijn lijstje en voelde me weer even zeventien, de tijd waarin ik het verdwijnen in een film zo ontzettend fijn vond.
(Laatst las ik ergens dat je tijdens je volwassenheid je uiterste best doet om weer terug te keren naar de dingen die je zo fijn vond tijdens je jeugd. Ik denk dat er een kern van waarheid in zit.)
Deze films keek ik, gerangschikt op favoriet:
7. Meet Cute
In Meet Cute ontdekt Sheila (Kaley Cuoco) een manier om haar date met Gary (Pete Davidson) steeds weer opnieuw te kunnen beleven. Ze gaat honderden keren terug in de tijd, met als doel om de toekomst te veranderen, maar dit gaat natuurlijk helemaal mis. Deze film is een gekke mix tussen 50 First Dates, About Time en Eternal Sunshine and the Spotless Mind, maar weet eigenlijk niet hetzelfde niveau te bereiken. Nergens gaat het echt de diepte in (al proberen ze het wel) en eigenlijk vond ik het ook nergens écht grappig. En ik snap ook niet wat iedereen zo leuk vind aan Pete Davidson, want die heeft in deze film echt het charisma van een vaatdoek. Wat mij betreft kun je deze overslaan.
6. Space Cadet
Ok, ok, hear me out. Deze film vond ik héél leuk, ook al sloeg het helemaal nergens op. Hij staat op nummer zes, omdat ik onderstaande films eigenlijk niet met goed fatsoen lager op de ladder kon plaatsen, maar dat wil dus niet zeggen dat ik ‘m slecht vond. Space Cadet gaat over Rex, een party girl uit Florida, die min of meer per ongeluk in het trainingsprogramma voor astronauten terechtkomt. Er gebeuren vervolgens allerlei dingen die helemaal niet kunnen, maar vermakelijk is het wel. Gewoon een fijne film voor als je niet wilt nadenken.
5. Shortcomings
Shortcomings is een verfilming van het gelijknamige graphic novel en ontdekte ik per toeval.Het gaat over filmmaker Ben dit een beetje moeite heeft met volwassen worden. Pretentieus, duikt graag in de slachtofferrol en laat volgens mij z’n was gewoon nog door z’n moeder doen (bij wijze van spreken). Zo’n figuur. Je begrijpt het wel als zijn vriendin ‘m dumpt. Ben begrijpt het echter niet en gaat op onderzoek uit. Pluspunten: mooi gefilmd, charmante acteurs en grappige dialogen.
4. Spin me round
Aubrey Plaza? Count me in. In Spin me Round zien we hoe restaurantmanager Amber (Alison Brie) op haar werk wordt uitgekozen voor een speciaal trainingsprogramma in Italië. Eenmaal aangekomen gebeuren er vreemde dingen. Aubrey Plaza speelt de de assistente van de wat bijzondere CEO van de restaurantketen. De film was grappiger dan verwacht, maar ook vreemder. Ik wist na afloop niet zo goed wat ik er van moest vinden, maar ik ben wel de hele tijd vermaakt, dus…
3. Good Grief
Deze film werd geschreven en geregisseerd door Dan Levy (ik ken hem vooral van de serie Schitt’s Creek). Aan het begin van het verhaal zien we hoe Marc (Dan Levy) zijn partner verliest. Hoe ga je met zoiets om? Gelukkig zijn er vrienden om hem te helpen. Een lieve en grappige film. Pluspunten voor de mooie scenes in Parijs (en sowieso de prachtige interieurs!).
2. May December
Bij het zien van bovenstaande foto krijg ik vanzelf weer de kriebels. Dat onheilspellende gevoel had ik eigenlijk de hele film. In May December speelt Natalie Portman de actrice Elizabeth Berry, die voor een rol op bezoek gaat bij Gracie (Julianne Moore) en Joe (Charles Melton). Gracie en Joe hadden een affaire toen Joe nog maar 13 jaar was, en Gracie al 36. Het was een groot schandaal, waarvoor Gracie ook in de gevangenis heeft gezeten. Inmiddels zijn ze getrouwd, hebben ze kinderen en lijken ze gelukkig. Maar is dat echt zo? Drie ijzersterkte acteurs zorgen er voor dat deze film onder je huid kruipt.
1. Past Lives
Op nummer één staat Past Lives. Een film die ik al heel lang wilde zien en net zo mooi bleek te zijn als dat ik dacht (of misschien nog wel mooier). Nora en Hae Sung, twee jeugdvrienden, verliezen elkaar uit het oog als Nora’s familie uit Zuid-Korea naar Amerika emigreert. Tientallen jaren later worden ze herenigd, maar allebei hebben ze inmiddels al een heel leven geleid. Deze film gaat over de liefde en de keuzes die een leven bepalen. Aan het eind van de film brak mijn hart een beetje. Deze wil je zien! ♥
