Jarenlang, wanneer ik op mijn IE icoon drukte en mijn browser opende, surfde ik naar dooce.com. De blog van Heather was één van mijn favorieten en een vast begin van mijn dag. Misschien was het wel de allereerste blog die ik las, in 2002, maar dat weet ik niet zeker meer.
De afgelopen jaren was ze een beetje uit mijn gezichtsveld verdwenen. Zij schreef wat minder vaak, life happened, Instagram happened, yada-yada. Je kent het wel.
Vanochtend was ik nietsvermoedend een artikel aan het lezen over trad-wifes (een onderwerp waar ik nooit iets over ga schrijven, want ik denk niet dat het me lukt zonder teveel uitroeptekens te gebruiken, maar dat even terzijde) en toen kwam ik haar naam weer eens tegen. Heather werd in het artikel genoemd genoemd als een voorbeeld van een van de allereerste Mormon-bloggers. Daar keek ik niet van op. Ze was met dooce.com één van de pioneers van de persoonlijke blogs en als je in de vroege jaren 2000 online was, dan kende je haar naam. Maar waar ik me wel helemaal rot van schrok was wat er achter die zin stond: (Heather died last year, age 47).
Als ik zeg dat ik schrok dan bedoel ik dat ik hardop “nee!” riep en een hand voor mijn mond sloeg (ja, zoals ze het in een afgezaagd filmscenario zouden schrijven). Hoe heb ik dit nieuws kunnen missen? Ik geloofde het eerst niet.
Ik weet niet zo heel goed waarom ik er zo van schrok. Misschien deels omdat ik verbaasd was dat ik het nieuws van haar dood helemaal had gemist, maar toch ook zeker omdat het even voelde alsof er iemand die ik kende niet meer bestond. Ze is weg. Weg! He?
Dat is het gekke van een parasocial relationship (‘a one-sided relationship that a media user engages in with a media persona’ ). Als er zoiets gebeurt, dan is het wellicht geen volledige rouw (tja, wat is rouw?), maar het ongeloof is er niet minder om.
Ik kende Heather natuurlijk niet persoonlijk, maar door haar woorden op mijn scherm voelde het wel zo. Want wauw, wat kon Heather ontzettend goed schrijven. Ze was jarenlang een groot deel van mijn dagelijks leven. En hoewel haar leven heel anders was dan dat van mij, kon ik mezelf vinden in haar woorden. Dat is een gave, een cadeau van haar aan mij (aan ons, haar lezers), dat ik tot vandaag nog niet eerder zo op waarde had geschat.
Nadat ik had nieuws bevestigd had, surfde ik naar dooce.com en las ik daar haar laatste bericht, dat ze schreef op 6 april 2023. Zoals altijd moest ik lachen om haar verhaal en wist ze me tegelijkertijd te ontroeren. Maar bovenal deed ze me beseffen dat het leven zo ontzettend kostbaar is. Ja, dat is een cliché, en daar had ze vast de kriebels van gekregen, maar in tegenstelling tot haar, kan ik niet de woorden vinden om het beter op te schrijven…
Ik ga je missen, Heather.
Geef een reactie