Het heeft wel iets bijzonders om je leven bij te houden in fotootjes en korte tekstjes. De tijd vliegt er niet minder snel door, maar je staat wel wat beter stil bij het verstrijken van de maanden. Het is als het digitaal omslaan van een kalender.
Ik merk dat ik m’n leven ook iets meer romantiseer sinds ik weer foto’s en dagboekjes maak. Het voelt soms wat performative, maar tegelijkertijd denk ik: je moet toch zelf de slingers ophangen? Dus toen ik vorige week in de bus zat en door de straten van Oslo slingerde, omarmde ik het moment volledig door naar buiten te staren met in m’n oren de soundtrack van Lost in Translation (de ultieme achtergrondmuziek voor “overthinking your life on public transport”-momenten).
Bij deze sla ik de kalender dus (ietwat vroegtijdig) om naar de volgende maand. In februari deden we eigenlijk een heleboel! Zo leverden we onder andere de sleutel in van ons vorige huisje, zagen we de theatershow van Dan and Phil, vierden we mijn moeders verjaardag, gingen we voor een paar dagen naar Oslo, schreef ik een paar blogjes en scheen eindelijk de zon.
We zeiden officieel gedag tegen het oude huis. Jemig, wat een troep verzamelt een mens in zijn leven zeg. Het heeft ons nog drie weekenden gekost om de boel leeg te halen (vooral de schuur en de zolder waren meer werk dan verwacht) en natuurlijk de laatste dag nog alles schoon te maken (ik durf eigenlijk niet te vertellen hoe het er achter de koelkast uitzag…). Het was best gek om in zo’n leeg huis te staan. Maar het was tijd! En fijn om het nu afgesloten te hebben. Hopelijk woont de volgende bewoner er met net zoveel plezier als dat wij dat hebben gedaan.
Van een collega kreeg ik deze mooie tulpen, de eerste van het jaar. Sindsdien heb ik zelf ook al twee nieuwe bossen gekocht, want ik word er zo vrolijk van.
We zagen Dan and Phil in AFAS Live en hadden een superleuke avond. Het lijkt hier trouwens alsof we helemaal achteraan zaten en niks konden zien, maar dat viel hartstikke mee! We konden het prima volgen. Ik ben gewoon een introvert die graag achterin zit, naast het gangpad, haha.
Mijn moeder werd 60! Mijn zusje kwam speciaal over uit Noorwegen (daar woont ze sinds vorig jaar) en we gingen gezellig uiteten. Ook maakte ik een taart en versierden we natuurlijk m’n moeders huis.
We hadden al een tijdje het idee om naar Oslo te gaan en mijn zusje te bezoeken. Eerlijk gezegd stond mijn hoofd er de afgelopen maanden gewoon niet naar, met het huis en alle gezondheidsperikelen. Maar toen we hoorden dat mijn zusje deze kant opkwam en mijn vriend vakantie had, besloten we dat het toch maar eens tijd werd. We boekten tickets, regelden verblijf en ik probeerde mezelf een beetje enthousiast te krijgen door wat tips op te zoeken en een kaartje te knutselen (die ik vervolgens vergat mee te nemen, maar dat terzijde, haha).
Vorige week woensdag vlogen we dus met z’n drieën naar Noorwegen. Vlak voor vertrek had ik nog zoiets van “pfffffffff.” Ik wist niet waar ik de energie vandaan moest gaan halen en trok het liefst het dekbed weer over me heen. Gelukkig hebben we doorgezet. Ik vond het echt heel gezellig en ben blij dat we zijn gegaan! Het was ontzettend leuk om te zien waar ze woont en werkt én om natuurlijk lekker veel tijd met elkaar door te brengen.
Het was aardig koud en we hebben weinig zon gezien (zeg maar gewoon niet), maar dat kon de pret niet drukken. We hebben tijd doorgebracht in cafeetjes, schattige (boeken)winkeltjes en gewandeld in de sneeuw. ’s Avonds aten we gezellig samen in het huis en keken we nog een filmpje. Tussendoor heb ik veel gerust en dat hielp om dan de volgende dag weer iets te kunnen gaan doen. Ik ben blij dat het zo goed is gegaan.
Na de kou en sneeuw in Oslo was dit extra fijn thuiskomen. De tuin is nog een volledige chaos, maar hoe schattig zijn deze bloemetjes?
Ik kocht in Oslo deze eierdopjes bij Søstrene Grene. De schattige Moomin kalender hierboven kregen we voor kerst van m’n zusje.
Het huis wordt langzaam steeds iets gezelliger. Binnenkort wil ik een moodboard gaan maken voor de woonkamer, want daar heb ik nog niet zoveel over nagedacht. Het lijkt me wel leuk om iets op de wanden te doen (een kleur, lambrisering, kunst?) en we moeten ook nog gordijnen uitzoeken. Ook ben ik er nog niet over uit wat ik met de zithoek wil. Misschien sparen voor een nieuwe bank? Leuk om over na te denken!
Ik heb nu een deel van mijn boeken in de kasten achter de bank staan. Ik weet niet of ik het mooi vind. Het zal allicht helpen als ik de boeken wat orden, want nu heb ik ze gewoon vanuit de dozen zo de kast ingegooid (en dat is te zien!). Een leuk klusje voor komende week.
Geluisterd
Ik noemde het al even, maar ik heb de soundtrack van Lost in Translation helemaal herontdekt. Ook luisterde ik een heleboel naar Froukje.
Gezien
Naast dat ik seizoen twee van And Just Like That… nog een keer opnieuw keek, begon ik ook met Apple Cider Vinegar. Deze serie is gebaseerd op het verhaal van de Australische wellness influencer Belle Gibson, die loog over het feit dat ze kanker had en dit genezen had met voeding. Deze serie geeft me een onwijs ongemakkelijk gevoel bij het kijken en heeft me echt aan het denken gezet over hoe ik bepaalde ideeën over gezondheid heb geïnternaliseerd. Ik vind het best confronterend. Geef het een kans, zou ik zeggen, maar onthoud dat het geen lichte kost is (zoals bijvoorbeeld Inventing Anna dat wel meer was).
Gelezen
Ik las Dead-End Memories, een verhalenbundel van de Japanse schrijfster Banana Yoshimoto. Jaren geleden las ik al haar boek Kitchen, dus toen ik deze bij mijn zusje op haar boekenplank zag staan vroeg ik natuurlijk direct of ik het mocht lenen. Het zijn vijf korte mooie verhalen die me stuk voor stuk zijn bijgebleven. Aanrader! Ik kreeg vandaag toevallig een mailtje van uitgeverij Das Mag over een nieuwe Nederlandse vertaling die binnenkort (14 maart) uitkomt van één van haar boeken: Moshi Moshi. Die gaat natuurlijk ook alvast op de leeslijst.
Ook kocht ik twee boeken in Oslo: Greek Lessons, van de Koreaanse schrijfster Han Kang, ontvanger van de Nobelprijs voor de Literatuur in 2024, en Blue Sisters van Coco Mellers. Haar eerste boek (Cleopatra en Frankenstein) was voor mij iets té Manic Pixie Dream Girl, dus daar kwam ik helaas niet zo goed doorheen. Het boek was niet voor mij. Over dit boek heb ik echter veel goede verhalen gehoord, dus ik geef haar graag nog een kans.
En zo is het al bijna maart! Ik heb nog geen idee hoe de maand eruit gaat zien. Ik neem het maar per dag. Volgende week heb ik weer een afspraak met de internist, dus dan weten we of we hopelijk op het goede pad zitten wat betreft de medicatie.
Ik wil trouwens nog even benadrukken dat je totaal niet bezorgd over mij hoeft te zijn. Ik heb geen levensbedreigende ziekte en ga nog niet dood (voorzover ik weet, natuurlijk). De reden dat ik misschien wat vaag ben is omdat de diagnose vrij nieuw voor mij is (moet zelf nog even aan het idee wennen) en ik het nogal wat vind om dat soort medische zaken online te zetten, vooral als ik zelf nog niet zo goed weet wat ik ermee moet en hoe het gaat verlopen. Ook wil ik liever geen goedbedoelde adviezen ontvangen, want ik vind het al verwarrend genoeg. Ik denk dat ik er uiteindelijk wel eens wat over ga schrijven, maar het moet eerst even een plekje krijgen. Dus: ik ben misschien wat vaag, maar wel oké!
Hoop dat het goed met jullie gaat!
Liefs x
Geef een reactie