Vanmorgen werd ik wakker met wat meer activiteit in m’n Instagram DM’s dan normaal. Je bent gewaarschuwd: ik ga nu even fangirlen en mezelf lichtelijk voor schut zetten, maar goed, laten we niet doen alsof je me überhaupt nog hoog had zitten (je weet immers dat ik mijn therapiesessies wel eens oefen onder de douche). Ik had gisteren namelijk voor misschien wel het allereerst in m’n digitale leven een reactie geplaatst op een reel én een YouTuber getagged in een story. En ze hebben allemaal gereageerd!!!!! (Oké, oké, een hartje is misschien niet echt reageren, maar ik vind dat het telt). Dat was toch wel het hoogtepunt van m’n week, hoor.
Ik kom nog uit het tijdperk waarin het zeer afgeraden werd om je eigen naam te gebruiken op het internet. Als iemand al een foto postte dan kon je er waarschijnlijk niet zoveel aan herleiden. En mocht je iemand in het wild tegenkomen en die persoon op de een of andere manier toch herkennen, dan hield je respectvol afstand. Het was een soort onuitgesproken etiquette.
Ik ben welgeteld één keer “herkend” in al die tijd dat ik geblogd heb en die persoon stuurde me achteraf pas een berichtje dat ze me had gezien. Die keer dat ik zelf een van mijn favoriete Zweedse blogsters over straat zag flaneren heb ik haar slechts, heel stiekem, vanaf een afstandje staan bewonderen. Wellicht is dat de reden dat ik de grens tussen maker en kijker/lezer wellicht ook nu nog te streng voor ogen houd? Misschien ben ik simpelweg… oud?
Het is deels respect, maar (laten we eerlijk zijn) ook wel een stukje sociaal ongemak. Als ik Stevie Nicks in de lokale supermarkt zou tegenkomen, dan zou ik (mega-fan) haar niet aanspreken. Wat moet je ook eigenlijk zeggen? “Ooooh Stevie, ik hou van je muziek! En wat leuk dat je je tamboerijn hebt meegenomen!”?! Ik weet misschien een heleboel over haar, maar zij kent mij immers helemaal niet. Tegenwoordig hebben ze daar een mooi woord voor: parasocial.
“Parasocial interaction refers to a kind of psychological relationship experienced by an audience in their mediated encounters with performers in the mass media, particularly on television and online platforms”.
Ook deze millennial kan niet ontkennen dat ze parasociale relaties heeft. Ik wijs je graag op bovenstaande voorbeelden. En waarom ik het zo ontzettend leuk vond dat ze op mij reageerden? Ik weet het eigenlijk niet zo goed! Ik heb niet de illusie dat ze nu weten wie ik ben en ik weet natuurlijk ook wel dat zij het na één seconde weer vergeten waren, maar toch! Ik volg deze YouTubers al meer dan tien jaar en het idee dat ze mijn reacties (die bedoeld waren om ze een positief gevoel te geven) hebben gezien is gewoon leuk. Parasocial of niet, dat maakt mij blijkbaar niet zoveel uit.
Heb jij wel eens iemand ontmoet die je bewonderde, maar die jou niet kende? Of een online interactie gehad met zo’n persoon? Wat vond jij ervan? Ben benieuwd!
(O ja, en bedankt voor al jullie hartjes! ZO LEUK! En op deze Valentijsdag ook speciaal een hartje voor jou: ♥)
Geef een reactie