Terwijl het buiten weer eens regent, droom ik van de zomer. De zilte wind in je haren, zand tussen je tenen, zout op je gebruinde huid en de geur van zonnebrand. Op de fiets tussen het groen, met je handdoek achterop gebonden, richting de zee. Wellicht blijft het dit jaar bij een droom, maar ik heb ooit ergens gelezen dat je hersenen niet altijd weten of iets wel of niet echt gebeurt, dus mocht de regen blijven vallen, dan is er hoop.
Aan mij zal het in ieder geval niet liggen. Vanochtend heb ik poging twee gedaan tot het boeken van een huisje (de eerste werd door de host geannuleerd) en voorzover ik kan zien is het nu wel gelukt. Dat betekent dat we dit jaar naar Denemarken gaan!
Ja, die zag ik zelf eigenlijk ook niet aankomen.
Soms vergeet ik dat er hier ook mensen kunnen meelezen die mij niet zo goed kennen. Dan ga ik ervan uit dat iedereen standaard met z’n ogen rolt als ik zeg dat we op vakantie gaan naar Zweden (want dat gaan we immers al ruim 14 jaar), maar er zijn natuurlijk miljarden mensen die niet weten dat Denemarken een grote uitzondering voor ons is. Zij hebben me immers niet al jaren horen zeggen “dan kun je net zo goed de brug overgaan”.
Wat er is veranderd? We zagen leuk vakantiehuisjes en het is op één dag te rijden. That’s it. En ik heb er eigenlijk superveel zin in! Wegens privacy (ok, paranoia) ga ik niet te specifiek zijn, maar het huisje staat ongeveer een uurtje vanaf Kopenhagen, dus daar gaan we vast ook een bezoekje aan brengen. Als je Denemarken tips hebt, dan hoor ik ze heel graag!
Goed, in ander nieuws… Gisteren hebben we een muis gevangen op onze slaapkamer.
Ik lag ’s ochtends nog even lekker te lezen op mijn vrije dag, toen ik opeens iets voelde kriebelen bij mijn schouder. Ik had mijn bril niet op, dus zag alleen maar iets zwarts wegschieten. Gelukkig was ik wakker genoeg om logisch te redenen, dus ik besefte me dat wat ik had gezien (of dus eigenlijk niet had gezien) onmogelijk een spin kon zijn, hier op het noordelijk halfrond. Ik bleef daarom vrij kalm (als het wel een spin was geweest dan had ik waarschijnlijk in therapie gemoeten), maar die muis was natuurlijk nergens meer te vinden.
’s Avonds lag ik weer rustig op bed te lezen toen ik het muisje opeens achter de gordijnen vandaan zag lopen. Hij kreeg de schrik van z’n leven toen hij me zag bewegen (ik geloof graag dat het niets te maken had met mijn vogelverschrikker look, dankjewel) en dook achter de kast. Samen hebben we ‘m binnen vijf minuutjes weten te vangen en buiten weer vrijgelaten. Nu hopen dat hij niet met z’n hele familie terugkomt om wraak te komen nemen, want anders dan gaat die hele vakantie niet door.
Liefs! x
Geef een reactie